Ρόζα Παρκς: Η επιβάτις της Ελευθερίας

Τα λεωφορεία των φυλετικών διαχωρισμών

Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 στην πόλη Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, η Ρόζα Παρκς αρνείται να υπακούσει τον οδηγό του λεωφορείου, που της ζήτησε να αφήσει τη θέση της για έναν λευκό επιβάτη και να πάει στο πίσω μέρος του λεωφορείου, όπως προέβλεπε ο φυλετικός διαχωρισμός των ΗΠΑ. Η Ρόζα Παρκς συλλαμβάνεται.

Η αντίστασή της ήταν το έναυσμα του κινήματος κατά του φυλετικού διαχωρισμού, που εκφράστηκε άμεσα με μποϋκοτάζ των λεωφορείων από όλους τους Μαύρους για 381 ημέρες. Ο δρόμος της ελευθερίας είχε ανοίξει.

Rosa Louise McCauley Parks 

1913 -2005

Η Rosa Louise McCauley γεννήθηκε στο Tuskegee της Αλαμπάμα, στις 4 Φεβρουαρίου, 1913, λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν κόρη της δασκάλας Leona, το γένος Edwards και του ξυλουργού James McCauley. Ήταν αφρικανικής καταγωγής και είχε το όνομα της γιαγιάς της Ρόζας, η οποία ήταν κόρη του ιρλανδού James Percival, ιδιοκτήτη σκλάβων, και της Mary Jane Noble, μιας μαύρης σκλάβας του. Η Ρόζα έλεγε αργότερα ότι σ΄αυτόν τον παππού, στον οποίο δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει την αφρικανική καταγωγή του, όφειλε τα λευκά χαρακτηριστικά που είχε η ίδια.

Όταν ήταν μόλις λίγων ετών, ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια, πηγαίνοντας βόρεια για μια καλύτερη ζωή. Η μικρή Ρόζα, ο αδελφός της Συλβέστερ, η μητέρα της και οι παππούδες της μετακόμισαν στο Pine Level, ένα μέρος λίγο έξω από το Μοντγκόμερυ. σε ένα αγρόκτημα. Έτσι η μικρή μεγάλωσε κοντά στον παππού της, το γιο της σκλάβας και του ιδιοκτήτη σκλάβων.

Ο σχεδόν κατάλευκος παππούς της είχε υποστεί τις συνέπειες της σκλαβιάς. Ενώ ήταν ακόμη μικρό αγόρι, ένας ιδιοκτήτης που τον είχε στην κατοχή του, τον χτύπησε ανελέητα και μάλιστα προσπάθησε να τον οδηγήσει στο θάνατο με λιμοκτονία. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, θεωρούσε η Ρόζα ότι ο παππούς της ανέπτυξε "ένα πολύ έντονο, παθιασμένο μίσος για τους λευκούς ανθρώπους." Αυτός δεν θα αφηνε ποτέ τις κόρες του να εργαστούν στα λευκά σπίτια και δεν θα άφηνε τα εγγόνια του να παίξουν με τα λευκά παιδιά. 

Κάθε φορά που υπήρχε δράση της Κου Κλουξ Κλαν σε εξέλιξη, ο παππούς της Ρόζας έμενε ξάγρυπνος και στεκόταν όλη τη νύχτα στην μπροσντινή βεράντα του σπιτιού με το τουφέκι του στα χέρια, τολμώντας ουσιαστικά να τους αποτρέψει να πλησιάσουν και να εισβάλουν στο αγρόκτημα. Η Ρόζα πήγαινε πολλές φορές κοντά του και ευχόταν, όπως αφηγείται, να δει τον παππού της να σκοτώνει έναν Κου-Κλούξερ .

Η νεαρή Ρόζα ίσως είχε μάθει από τον παππού της να υψώνει το ανάστημά της, όταν απειλείτο από Λευκούς. Όταν ήταν δέκα ετών, ένα λευκό αγόρι απείλησε να τη χτυπήσει. Η Ρόζα πήρε ένα τούβλο με πρόθεση να τον αντιμετωπίσει. Όταν η γιαγιά της άκουσε να της διηγείται το συμβάν, την επέπληξε σοβαρά, λέγοντάς της ότι δεν πρέπει ποτέ να προβαίνει σε αντίποινα, ακόμη και αν κάποιος Λευκός την τραυμάτιζε. Η γιαγιά της, την προειδοποιήσεε ότι αν ενεργούσε έτσι, θα μπορούσε να καταλήξει κατακρεουργημένη, πριν καν μεγαλώσει. Η άγρια επίπληξη της γιαγιάς έκανε τη μικρή Ρόζα να κλαίει με αναφιλητά, γιατί αισθανόταν ότι η γιαγιά της είχε πάρει το μέρος της ''εχθρικής λευκής φυλής εναντίον της" όπως γράφει στην αυτοβιογραφία της και η απάντηση που είχε δώσει τότε η θαρραλέα νεαρή ήταν , "θα προτιμούσα να με λυντσάρουν, παρά να το βάλω στα πόδια εξ αιτίας αυτών. Θα μπορούσαν, οποιαδήποτε στιγμή να με πιάσουν με ένα σχοινί που είχαν πάντα μαζί τους για μένα κάθε φορά που θα το επιθυμούσαν. "

Όλοι ήταν μέλη της Αφρικανικής Επισκοπικής Εκκλησίας των Μεθοδιστών, που είχε ιδρυθεί από δωρεές ελεύθερων Μαύρων στη Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια, στις αρχές του 19ου αιώνα.

Παρά τα εμπόδια στην εκπαίδευση των Μαύρων, η μητέρα της Ρόζας την εκπαίδευσε στο σπίτι μέχρι τα ένδεκα χρόνια της και στη συνέχεια την έστειλε στο Μοντγκόμερυ, όπου ζούσε η θεία της, για να φοιτήσει στη σχολή Industrial School for Girls, που είχαν ιδρύσει οικογένειες Λευκών του Βορρά.

Στη συνέχεια άρχισε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Alabama State Teachers College για Mαύρους, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει, διότι έπρεπε να φροντίσει τη γιαγιά της και στη συνέχεια τη μητέρα της, που είχαν αρρωστήσει.

Στα νεανικά της χρόνια υπέφερε πολύ από τις ταπεινώσεις του ρατσισμού.Θυμάται, όπως αναφέρει, τον παππού της να στέκεται φρουρός όλο το βράδυ μπροστά στο αγρόκτημα για να αντιμετωπίσει τη δράση της Κου Κλουξ Κλαν, που είχε μάλιστα κάψει δύο φορές στο Montgomery τη Βιομηχανική Σχολή. Έζησε τον καθημερινό ρατσισμό και ως παιδί, σκεφτόταν ότι ''το νερό από τις βρύσες για Λευκούς ήταν καλύτερο από τις βρύσες για Μαύρους''.

1950.Φυλετικός διαχωρισμός στο νερό

Τα μεταφορικά μέσα αποτελούσαν άλλο ένα στοιχείο του διαχωρισμού στην καθημερινή ζωή, αφού ήταν καθορισμένα τα τμήματα για λευκούς και μαύρους επιβάτες. Το πιο απάνθρωπο ήταν ότι τα παιδιά των μαύρων γονιών δεν είχαν δικαίωμα να επιβιβάζονται στα σχολικά και ήταν αναγκασμένα να πηγαίνουν πεζή ως το σχολείο στο Pine Level:

Έβλεπα το λεωφορείο να περνάει κάθε μέρα. Αλλά για μένα, ίσχυε αυτό. Δεν είχαμε καμία επιλογή παρά να αποδεχθούμε αυτό που αποτελούσε την καθημερινότητά μας, μια πολύ σκληρή καθημερινότητα. Το λεωφορείο ήταν ένα από τα πρώτα στοιχεία στα οποία κατάλαβα ότι υπήρχε ένας κόσμος για τους Μαύρους και ένα για τους Λευκούς."

Το ξεκίνημα του ακτιβισμού 

Όταν η Ρόζα ήταν 18 ετών, γνώρισε τον Raymond Parks, έναν κουρέα ακτιβιστή για τα Πολιτικά Δικαιώματα και μέλος της ένωσης ''National Association for the Advancement of Colored People'' της Αλαμπάμα (Εθνική Ένωση για την Πρόοδο της Έγχρωμων, NAACP). Είχε εντυπωσιαστεί από το πόσο δυναμικά είχε αντιταχθεί, - όπως και ο παππούς της - στο να εκφοβίζεται από τους Λευκούς. Ήταν ''ο πρώτος πραγματικός ακτιβιστής που γνώρισα ποτέ.'' θα πει. Τον σεβόταν και τον ερωτεύτηκε.Τον Δεκέμβριο του 1932, παντρεύτηκε τον Raymond. 

Το ζεύγος Παρκς. Έζησαν μαζί 45 χρόνια

Όταν μετακόμισαν στα ανατολικά του Μοντγκόμερυ, αποφάσισε να τελειώσει το Γυμνάσιο και, παρά τις οικογενειακές ευθύνες το ολοκληρώνει το 1934, σε μια εποχή που μόνο επτά τοις εκατό των Μαύρων κατορθώνει να φτάσει σ' αυτό το επίπεδο σπουδών. 

Ο ακτιβισμός του Raymond τον έθετε σε συνεχή κίνδυνο. Παρευρισκόταν σε μυστικές συναντήσεις το βράδυ, και η Ρόζα φοβόταν ότι κάποιο βράδυ δεν θα επέστρεφε ζωντανός στο σπίτι. Λόγω του κινδύνου που είχε η δράση του, ο Raymond δεν ήθελε η Ρόζα να συμμετέχει. Αλλά όταν πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις στο δικό τους σπίτι, η Ρόζα συμμετείχε και μάλιστα υπενθύμισε στους άνδρες να απλώσουν τα όπλα τους πάνω στο τραπέζι, σε περίπτωση που η αστυνομία ή η Κλαν τους έκαναν επιδρομή. Στην αυτοβιογραφία της, αναφέρει:

''Υπήρχε ένα μικρό τραπέζι περίπου στο μέγεθος ενός χαρτοπαικτικού τραπεζιού, που κάθονταν όλοι γύρω. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχα δει τόσους λίγους άνδρες με τόσα πολλά όπλα!Το τραπέζι ήταν καλυμμένο από τόσα όπλα, που δεν ήξερα πού να βάλω κάποια αναψυκτικά. "

Το 1940, οι Παρκς γίνονται μέλη της Κοινωνίας των εκλεκτόρων,Voters' League.

Το Δεκέμβριο του 1943, η Ρόζα έγινε ενεργή ακτιβίστρια, ως μέλος του κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, American Civil Rights Movement, και ως γραμματέας στην NAACP. Συνεργάστηκε πολύ στενά με έναν άνδρα που ονομαζόταν E.D. Nixon και ο οποίος την ενέπνευσε να τον βοηθήσει προκειμένου οι Αφρο-Αμερικανοί να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους του Μοντγκόμερυ.

Για να εγγραφούν οι Αφρο-Αμερικανοί υποχρεούνταν να απαντήσουν σε μια μακρά λίστα με ερωτήσεις σχετικές με το νόμο, που ήταν τόσο τεχνικές. ώστε ακόμη και επαγγελματίες νομικοί να αποτυγχάνουν συχνά στο τεστ. Θα έπρεπε επίσης να πληρώσουν ένα σημαντικό, συχνά δυσβάσταχτο ποσό για την εγγραφή. Είχαν επίσης την υποχρέωση να προσδιορίσουν τον εργοδότη τους, ο οποίος ήταν συνήθως λευκός και ήταν σίγουρο ότι θα τους απέλυε για αυτή την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους. Και τέλος, οι Αφρο-Αμερικανοί που είχαν επιτυχία στην εγγραφή θα έβλεπαν τα ονόματά τους τυπωμένα στην εφημερίδα, κάτι που θα τους μετέτρεπε σε πιθανούς στόχους της βίαιης λευκής υπεροχής.

Edgar Nixon, 22 Φεβρουαρίου 1957

Η Ρόζα Πάρκς ξεπέρασε όλα αυτά τα εμπόδια μόνη της με επιτυχία και έκανε την εγγραφή για να ψηφίζει. Εργάστηκε στενά με τον E.D. Nixon προκειμένου να βοηθήσουν κι άλλους Μαύρους του Μοντγκόμερυ στη μελέτη για τις εξετάσεις, να συγκεντρώσουν τα χρήματα για τα παράβολα εγγραφής, να βρουν νέες θέσεις εργασίας για όσους είχαν απολυθεί και κυρίως να αποκτήσουν το θάρρος για να αντιμετωπίζουν ενδεχόμενη βία. Η Ρόζα και ο Nixon προσπάθησαν επίσης να χρησιμοποιήσουν το νόμο κατά των Λευκών, όσων έκαναν επιθέσεις ή σκότωναν Μαύρους ή βίαζαν μαύρες γυναίκες. Τέτοια εγκλήματα ήταν κοινά στον Νότο, αλλά σχεδόν πάντα έμεναν ατιμώρητα. Καθώς ήταν γραμματέας στο τοπικό NAACP, η Ρόζα έπρεπε να τεκμηριώνει αυτές τις πράξεις βίας ταξιδεύοντας σε επικίνδυνες περιοχές για να πάρει συνέντευξη από τους επιζώντες. Αυτή και ο Νίξον θα χρησιμοποιήσουν τις επαφές τους στο Βορρά προκειμένου να δημοσιοποιήσουν τη βία έξω από το Νότο, εξασφαλίζοντας ότι τα εγκλήματα , αν και ατιμώρητα, δεν ήταν αόρατα.

Γι αυτό το ρόλο της στην ένωση, είχε πει: ''Ήμουν η μόνη γυναίκα εκεί, και χρειάζονταν μια γραμματέα, και ήμουν πολύ ντροπαλή για να πω όχι." Αυτή τη δραστηριότητα την κράτησε μέχρι το 1957, που έφυγε από την πόλη.

Το 1954, όταν η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στην υπόθεση'' Brown κατά Συμβουλίου Εκπαίδευσης'' Brown v. Board of Education, έκρινε παράνομο το διαχωρισμό στα σχολεία , η Ρόζα και ο Νίξον αγωνίστηκαν ώστε να εφαρμοστεί αυτή η απόφαση και να καταργηθεί ο φυλετικός διαχωρισμός των σχολείων. Η Ρόζα ένα χρόνο αργότερα, όταν αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο είχε ήδη πάνω από δύο δεκαετίες αγώνα και αντίστασης κατά της καταπίεσης και των φυλετικών διακρίσεων. .

Τα λεωφορεία των φυλετικών διαχωρισμών

Μεταξύ των ετών 1900 και 1906, καθώς οι νόμοι επέβαλαν τον διαχωρισμό σε όλο το Νότο, είκοσι πέντε νότιες πόλεις οργάνωσαν μποϋκοτάζ των λεωφορείων.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο αγώνας κατά του διαχωρισμού στα λεωφορεία είχε εξαπλωθεί σε όλο το Νότο για μια ακόμη φορά, καθώς οι μαύροι βετεράνοι απαιτούσαν ίση μεταχείριση. Δεν ήταν έτοιμοι να πεθάνουν πολεμώντας τη φρίκη του ρατσισμού των Ναζί στην Ευρώπη, ενώ τους αρνούνταν την καταπολέμηση του ρατσισμού στον τόπο τους . Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα λεωφορεία έγιναν συχνά σκηνικά αντιπαράθεσης. Σε αντίθεση με άλλους χώρους φυλετικού διαχωρισμού, όπως εστιατόρια ή κινηματογραφικές αίθουσες, όπου οι Αφρο-Αμερικανοί συχνά δεν επιτρεπόταν καθόλου να εισέρχονται, στα λεωφορεία αναγκάζονταν να συνεπιβαίνουν λευκοί και μαύροι Αμερικανοί σε έναν εξαιρετικά στενό χώρο. Όταν οι λευκοί επιβάτες ταπείνωναν τους μαύρους στα λεωφορεία, η ταπείνωση γινόταν μεγαλύτερη από το γεγονός ότι παρακολουθούσαν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Και δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγει το ντρόπιασμα κανένας, γιατί το λεωφορείο, μετά από όλα, ήταν ήδη σε κίνηση. Η ένταση στα λεωφορεία αυξήθηκε ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι στους οδηγούς των λεωφορείων δόθηκαν αστυνομικές δυνατότητες και δικαίωμα οπλοφορίας με σκοπό την επιβολή του διαχωρισμού.

Στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ, οι τέσσερις πρώτες σειρές προορίζονταν μόνο για τους Λευκούς. Οι Μαύροι, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το εβδομήντα πεντε τοις εκατό των χρηστών ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και μπορούσαν να κάθονται στην κεντρική ζώνη, έως ότου κάποιος Λευκός επιβιβαζόταν.Τότε έπρεπε, είτε να εγκαταλείψουν το σημείο αυτό και να πάνε πίσω, είτε να εγκαταλείψουν το λεωφορείο αν δεν υπήρχε χώρος.

Η απόλυτη ταπείνωση όμως ήταν το εξής: Αν τα καθίσματα της μπροστινής ζώνης ήταν κατειλημμένα από Λευκούς, τότε οι Μαύροι που επρόκειτο να επιβιβαστούν, έπρεπε να μπουν από την μπροστινή πόρτα, να αγοράσουν το εισιτήριο, να κατέβουν και πάλι και να ξαναεπιβιβαστούν από την πίσω πόρτα του λεωφορείου, για τις θέσεις που προορίζονται για αυτούς και όχι να διασχίσουν το διάδρομο.

Για πολλά χρόνια, η μαύρη κοινότητα διαμαρτυρόταν για την κατάσταση, κάποιοι τολμηροί παραβίαζαν τον κανονισμό, κάτι που είχαν πληρώσει σκληρά, μερικές φορές, μάλιστα, με τη ίδια τη ζωή τους.

Το Μοντγκόμερυ ήταν κοντά σε δύο βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας και συγκέντρωνε μαύρους στρατιώτες από όλη τη χώρα στην πόλη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγοσμίου Πολέμου, όταν ένας από αυτούς τους στρατιώτες αντιστάθηκε στις εντολές του οδηγού του λεωφορείου, ένας αστυνομικός κλήθηκε και ο άνδρας πυροβολήθηκε. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας μαύρος βετεράνος αρνήθηκε να μετακινηθεί από τη θέση του, και ο οδηγός του λεωφορείου τον πυροβόλησε στο πόδι. Σε ένα τρίτο περιστατικό, όταν μια μαύρη υπολοχαγός του Σώματος Στρατού Γυναικών αρνήθηκε να εγκαταλείψει την θέση της για χάρη λευκού επιβάτη, η αστυνομία τη χτύπησε και την πήρε στη φυλακή. Το 1945, κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους του πολέμου, δύο μέλη του Σώματος Στρατού Γυναικών αρνήθηκαν να μετακινηθούν από τη θέση τους και ξυλοκοπήθηκαν από τον οδηγό. Παρά το γεγονός ότι η αντίσταση στο διαχωρισμό στις μεταφορές συνέβαινε και σε άλλες περιοχές του Νότου, το γεγονός ότι το Μοντγκόμερυ είχε δύο βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, σήμαινε ότι ''στάθηκε στο επίκεντρο του ανταροπόλεμου στα λεωφορεία" όπως λέει η ιστορικός Glenda Gilmore .

Μοντγκόμερυ, Αλαμπάμα:Το κτίριο 800 (Austin Hall) στην αεροπορική βάση Maxwell

Οι βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας στο Μοντγκόμερυ συνέβαλαν στην αντίσταση με έναν άλλο τρόπο: Οι βάσεις δεν διαχωρίζονταν. Το 1941, ο πρόεδρος Ρούσβελτ είχε διατάξει για όλες τις στρατιωτικές βιομηχανίες, να εφαρμοστεί ο διαχωρισμός, προκειμένου να αποφευχθεί μια μαζική διαδήλωση στην Ουάσινγκτον. Αυτό σήμαινε ότι, θα εφαρμοζόταν ακόμη και στις πιο ρατσιστικές περιοχές του Νότου, όπου Μαύροι και Λευκοί εργάζονταν δίπλα-δίπλα σε στρατιωτικές βάσεις, διότι εξ αντικειμένου δεν γινόταν να δουλεύουν χωριστά.. Στο Μοντγκόμερυ, ένας στους δεκατέσσερις αμάχους, συμπεριλαμβανομένης και τις Ρόζας Πάρκς, εργάστηκαν για αυτές τις διαχωρισμένες βάσεις κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στα λεωφορεία για τις βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας εφαρμόρτηκε επίσης ο διαχωρισμός, και η Ρόζα, που συναντούσε συχνά μια λευκή γυναίκα και το αγοράκι της στο λεωφορείο της βάσης, έπρεπε μόλις επιβιβάζονταν στο λεωφορείο της πόλης, να σταματήσουν τη συνομιλία τους και η Ρόζα να μετακινηθεί στο πίσω μέρος του λεωφορείου, όπως προέβλεπε ο διαχωρισμός. Στη βιογραφία της θα γράψει: 

''Μπορεί κανείς να πει ότι η αεροπορική βάσηMaxwell μου άνοιξε τα μάτια μου. Ήταν μια εναλλακτική πραγματικότητα στις άσχημες πολιτικές του Jim Crow ».

Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί Αφρο-Αμερικανοί στο Μοντγκόμερυ είχαν ίση μεταχείριση οδηγώντας τα λεωφορεία των βάσεων της Πολεμικής Αεροπορίας, αύξανε την αντίστασή τους στην ταπείνωση και τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν ως επιβάτες τα αστικά λεωφορεία. Κατά τη διάρκεια και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας αυξανόμενος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείτο να παραχωρήσει τη θέση του σε λευκούς. Συνήθως ξυλοκοπούνταν και συλλαμβάνονταν, και σε μία περίπτωση, μάλιστα, όταν μια γυναίκα προσπάθησε να πάει την αστυνομία στο δικαστήριο για τον ξυλοδαρμό της, δύο αστυνομικοί βίασαν την κόρη της για αντίποινα.

Η Ρόζα Παρκς ήταν από αυτούς που πλήρωσαν την αντίσταση στο ρατσισμό: Μια βροχερή μέρα του1943, ο οδηγός του λεωφορείου James Blake, της ζήτησε να κατεβεί από το λεωφορείο και να επιβιβαστεί και πάλι από την πίσω πόρτα. Εκείνη κατευθύνθηκε προς την πόρτα, αλλά της έπεσε το πορτοφόλι και κάθισε για μια στιγμή σε ένα κάθισμα για να ψάξει κάτω από τα καθίσματα. Έξαλλος, ο οδηγός του λεωφορείου που τόλμησε να καθίσει σε κάθισμα Λευκού, δεν της έδωσε λίγο χρόνο να πάει στην πίσω πόρτα, αλλά επιτάχυνε και απομακρύνθηκε αφήνοντάς την στο δρόμο. Η Ρόζα περπάτησε πάνω από πέντε μίλια υπό βροχή. Κατά τρόπο ειρωνικό, συναντά και πάλι αυτόν τον οδηγό το 1955.

Η Ρόζα Παρκς στο λεωφορείο.Φωτ. Don Cravens Courtesy Time Life. Smithsonian Institute

Η αντίσταση της Ρόζας Παρκς

Την πρώτη Δεκεμβρίου του 1955, η Ροζα Παρκς μπαίνοντας στο λεωφορείο αναγνώρισε τον James Blake, τον οδηγό ο οποίος την είχε κατεβάσει από το λεωφορείο πριν από 12 χρόνια και εξ αιτίας του είχε περπατήσει τόσα μίλια.

Εκείνη την ημέρα μετά τη δουλειά, παίρνει το λεωφορείο γύρω στις 6μμ. και κάθεται στη μέση, Από την στάση που ήταν μπροστά στο Empire Theater μπαίνουν τέσσερις Λευκοί, αλλά δεν υπήρχαν καθίσματα παρά μόνο για τρεις επιβάτες.Το τέταρτο άτομο το επισημαίνει στον Blake, ο οποίος ζητά από τους Μαύρους που κάθονταν στις θέσεις της μεσαίας γραμμής της μεσαίας ζώνης, να μετακινηθούν προς τα πίσω. Τρείς άνδρες αρνούνται αλλά τελικά συμμορφώνονται, εκτός από την Ρόζα, που παραμένει σ' αυτή τη σειρά, δεχόμενη μόνο να μετακινηθεί προς τα δεξιά κοντά στο παράθυρο.

Ο Blake, εξοργισμένος μαζί της, που αρνήθηκε να μετακινηθεί προς το τμήμα για έγχρωμους, κατεβαίνει από το λεωφορείο, καλεί το αφεντικό του και του ζητά να φέρει την αστυνομία.

Η Ρόζα συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα στο δημαρχείο και στη συνέχεια μεταφέρεται στη φυλακή. Επικοινωνεί με το δικηγόρο Edgar Νixon, μέλος του NAACP, μια από τις κύριες οργανώσεις που υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των μαύρων Αμερικανών. Αν και γίνεται έξαλλος με την αγωγή κατά της Ρόζας, ο Nixon αντιλαμβάνεται αμέσως τη συμβολική αξία του γεγονότος για τη μάχη που έδιναν για την καταπολέμηση του φυλετικού διαχωρισμού και καλεί ένα λευκό δικηγόρο, τον Clifford Durr, ο οποίος συμφωνεί να αμφισβητήσει το νόμο περί διαχωρισμού στα λεωφορεία. Την ελευθερώνουν το επόμενο βράδυ.

Το Μποϋκοτάζ που άλλαξε για πάντα το Νότο

Οι 50 ηγέτες της Αφρο-Αμερικανικής Κοινότητας υπό την ηγεσία ενός νεαρού πάστορα Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, συνεδρίασαν στην εκκλησία των Βαπτιστών "Dexter Avenue Baptist Church" προκειμένου να αποφασίσουν τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν μετά τη σύλληψη της Παρκς. Έτσι έστησαν το "Montgomery Improvement Association''και εξέλεξαν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως πρόεδρο. Αυτή η μαζική κινητοποίηση θα εκτοξεύσει τον απόστολο της μη βίας στην πρώτη γραμμή της αμερικανικής πολιτικής. Ετσι εγκαινιάζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο τη θεωρία του της ''μη- βίας'' που θα χαρακτηρίσει τον τρόπο της πολιτικής του παρέμβασης.

Η Ένωση έκανε έκκληση για μποϋκοτάζ των λεωφορείων για την Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 1955.Διανεμήθηκαν 35.000 φυλλάδια στη μαύρη κοινότητα. Το σύνθημα ''Μποϋκοτάζ'' δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα των Μαύρων ''Montgomery Advertiser'' και ήχησε στις θρησκευτικές τελετές μέσα στις εκκλησίες.

Το μποϋκοτάζ ξεκινά και ακολουθείται από όλη την αφρο-αμερικανική κοινότητα που το υποστήριζε σε σύνολο εκατό τοις εκατό. Άρχισαν οι άδικες συλλήψεις, βομβιστικές επιθέσεις, πυροβολισμοί, απειλητικά τηλεφωνήματα το βράδυ, απειλές, εκβιασμοί, παράνομες παραπομπές, χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης, τίποτα δεν μπορούσε όμως, να σταματήσει τον στόχο των περιπατητών. Κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο ή τον κρύο αέρα του χειμώνα, οι περισσότεροι Αφροαμερικανοί περπατούσαν, για να πάνε στη δουλειά, στο σχολείο και σε άλλα μέρη.

"Θα περπατήσετε σήμερα, ώστε αύριο τα εγγόνια σας να πάρουν το λεωφορείο χωρίς να ταπεινώνονται."

Γεγονότα που οδήγησαν στο Μποϋκοτάζ

Το 1946 ιδρύθηκε η οργάνωση που ήταν υπεύθυνη για την έναρξη του Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ: το WPC (Women’s Political Council) Πολιτικό Συμβουλίο Γυναικών, που έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα η πιο ριζοσπαστική οργάνωση στην πόλη. 

Σύμφωνα με την συγγραφέα Jeanne Theoharis, από τις αρχές του 1950, οι άνθρωποι ήξεραν να υποβάλλουν τις καταγγελίες τους για το φυλετικό διαχωρισμό των λεωφορείων στο WPC : Οι τριακόσιες δυναμικές γυναίκες της οργάνωσης, συνέλεγαν από το 1954 αναφορές, συναντήθηκαν με αξιωματούχους της πόλης, πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα, ετοίμαζαν δημόσιες ακροάσεις και γενικά κοινοποιούσαν την οργή για το διαχωρισμό των λεωφορείων. Η πρόεδρος του Συμβουλίου, Jo Ann Robinson περιγράφει την οργάνωση ως ''γυναικεία δύναμη, που στήθηκε για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αδικία."

Jo Ann Robinson.Wikipedia

Το 1954, ενάμισυ χρόνο πριν από το Μποϋκοτάζ του Μοντγκόμερυ, η Jo Ann Robinson απέστειλε επιστολή προς τον δήμαρχο του Μοντγκόμερυ, με την οποία τον ενημέρωνε ότι θα οργανωθεί μποϋκοτάζ στα λεωφορεία, αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες. Του υπενθύμισε ότι τρεις στους τέσσερις επιβάτες ήταν Μαύροι, και ότι το σύστημα των λεωφορείων θα κατέρρεε χωρίς την οικονομική υποστήριξη των μαύρων επιβατών. Ο αγώνας ενάντια στον διαχωρισμό των λεωφορείων κλιμακώθηκε το 1954 για το λόγο ότι το Ανώτατο Δικαστήριο κήρυξε παράνομη την εφαρμογή των χωριστών σχολείων, με αποτέλεσμα πολλοί Αφρο-Αμερικανοί να αισθάνονται ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να αμφισβητήσουν το διαχωρισμό και σε άλλους τομείς.

Καθώς στο Πολιτικό Συμβούλιο Γυναικών (Women’s Political Council) άρχισαν να σχεδιάζουν το μποϊκοτάζ, στην NAACP θεωρούσαν ότι το θέμα του Μοντγκόμερυ, απαιτούσε μια διαφορετική στρατηγική για την καταπολέμηση του διαχωρισμού στα λεωφορεία: Έπρεπε να αμφισβητηθεί η νομιμότητά της στο δικαστήριο, ακριβώς όπως είχε προσβληθεί επιτυχώς η νομιμότητα των διαχωρισμένων σχολείων. Για να αμφισβητηθούν αυτοί οι νόμοι του διαχωρισμού και να καταργηθούν, χρειαζόταν πρώτα κάποιος να συλληφθεί. Στη συνέχεια, στο δικαστήριο, αντί να ομολογήσει την ενοχή του για την παραβίαση του νόμου, οι δικηγόροι του NAACP θα ισχυρίζονταν ότι ο ίδιος ο νόμος ήταν αντισυνταγματικός. Τα τοπικά δικαστήρια στο Νότο, φυσικά, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποδεχθεί το αίτημα αυτό. Έτσι, το NAACP θα έκανε έφεση και η υπόθεση θα οδηγείτο στα ανώτερα δικαστήρια, με απώτερο στόχο την ανάληψη της υπόθεσης στο Ανώτατο Δικαστήριο. Με αυτόν τον στόχο κατά νου, η τοπική NAACP - συμπεριλαμβανομένης της Ρόζας Πάρκς και του πολιτικού εταίρου της Σ.Δ. Νίξον - περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί η σύλληψη, η οποία θα τους επέτρεπε να στήσουν μια υπόθεση αναγκαία για τον αγώνα τους κατά του διαχωρισμού.

Σύντομα, η κόρη ενός τοπικού υπουργού συνελήφθη επειδή αρνήθηκε να κινηθεί από τη θέση της στο λεωφορείο, αλλά ο πατέρας της δεν ήθελε να χρησιμοποιηθεί το γεγονός από το NAACP ,ώστε να στηθεί μια μεγάλη υπόθεση με επίκεντρο την κόρη του. Και έτσι, η Ρόζα και ο Νίξον συνέχισε να περιμένουν.

Στις 2 Μαρτίου, 1955 μία μαθήτρια λυκείου, η Claudette Colvin, συνελήφθη επειδή αρνήθηκε να κινηθεί από τη θέση της. Η Claudette, μάλιστα, είχε γράψει πρόσφατα ένα θέμα σχετικά με το διαχωρισμό. Όπως η ίδια εξήγησε αργότερα, ''Είχαμε μελετήσει το Σύνταγμα στην τάξη της κυρίας Nesbitt. Ήξερα ότι είχα δικαιώματα "

Η Claudette Colvin και οι γονείς της δήλωσαν ότι ήταν πρόθυμοι να οργανωθεί μια υπόθεση γύρω από τη σύλληψή της, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι θα αντιμετώπιζε λυντσάρισμα. Ωστόσο ,ο Νίξον αμφέβαλε κατα πόσο η νεαρή θα μπορούσε να αντέξει μέχρι τέλους κάτω από την ιδιαίτερη πίεση, διότι προχωρώντας η υπόθεσή της από τα τοπικά δικαστήρια σε δικαστήρια του κράτους, στη συνέχεια στα ομοσπονδιακά και τελος στο Ανώτατο Δικαστήριο, θα απαιτούνταν πολλοί μήνες, διάστημα κατά το οποίο το τηλέφωνο θα μπορούσε να χτυπάει όλη τη νύχτα με απειλές κατά της ζωής της, μήνες κατά τους οποίους αυτή θα ήταν συνεχώς δαιμονοποιημένη στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Ήταν άλλο πράγμα να αντιμετωπίσει με θάρρος μια στιγμή κινδύνου, και άλλο να αντέξει μήνες και μήνες συνεχούς, έντονης παρενόχλησης. Ο Νίξον καταλάβαινε ότι έπρεπε να οικοδομήσουν μια υπόθεση γύρω από κάποιον, που είχε αποδείξει ότι μπορούσε να υποστεί όλη αυτή την πίεση.

Η Κλωντέτ πληγώθηκε, όταν αποφασίστηκε ότι δεν ήταν κατάλληλη για αυτό το σκοπό. Ακόμη και εκείνοι που είχαν πιστέψει σ 'αυτήν, φάνηκε να γυρίσουν την πλάτη τους, όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν έγκυος. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν ντροπή το να είναι μια νεαρή, ανύπαντρη μητέρα και άρχισαν να χρησιμοποιούν την εγκυμοσύνη της ως δικαιολογία για να μην την υποστηρίζουν. Κλωντέτ αργότερα έγραψε ότι η Ρόζα Παρκς ήταν η μόνη που τη βοήθησε μέσα σ' αυτή την οδυνηρή στιγμή. Είδε μεγάλες ηγετικές ικανότητες στην νεαρή Κλωντέτ και την κάλεσε να παρακολουθήσει τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Νεολαίας του NAACP. Όταν μάλιστα, μετά τις συναντήσεις λόγω προχωρημένης ώρας, δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι, θα κοιμόταν στο σπίτι της Ρόζας. Έτσι η Ρόζα την όρισε γραμματέα του Συμβουλίου Νεολαίας και παρότρυνε κι άλλους νέους να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Μερικοί απ 'αυτούς το έπραξαν, αλλά δεν τους έτυχε κάποια σύλληψη.

Παρά το γεγονός ότι η Κλωντέτ ήταν άτομο πάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηθεί μια υπόθεση για τα δικαστήρια και παρ ότι ήταν βαθιά πληγωμένη από την απόρριψη των ηγετών του Μοντγκόμερυ, θεωρούσε ότι το μόνο άτομο που θα μπορούσαν να εμπιστευφθούν και να σταθεί στο ύψος της αποστολής, ήταν η Ρόζα Παρκς.

"Υπήρξε μια εποχή που νόμιζα ότι θα ήμουν το επίκεντρο της υπόθεσης των λεωφορείων. Ήμουν πρόθυμη να συνεχίσω στο δικαστήριο. Ήθελα να προχωρήσουν με μένα και να προχωρήσουν σε ένσταση στο δικαστήριο. Είχα αρκετή αυτοπεποίθηση για να συνεχίσω. Ωστόσο, αφού ήμουν μαζί με τη Ρόζα στις συνεδριάσεις NAACP, σκέφτηκα, λοιπόν, ίσως αυτή είναι το σωστό πρόσωπο. Η Ρόζα είναι ισχυρή "

Το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου, 1955, η Ρόζα πήγε όπως πάντα στη δουλειά της. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για καφέ, συναντήθηκε με τον πρόεδρο του τοπικού κολλεγίου, για να συζητήσουν την οργάνωση ενός εργαστηρίου στο NAACP και κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος , συναντήθηκε με τον δικηγόρο που χειριζόταν την περίπτωση της Κλωντέτ.. Μέχρι το τέλος της ημέρας ήταν κατάκοπη. Επιβιβάστηκε στο λεωφορείο για να πάει στο σπίτι ανυπομονώντας να ξεκουραστεί λιγάκι.

Δεν κάθισε στο λευκό τμήμα. Κάθισε σε μια θέση στη μέση του λεωφορείου. Ωστόσο, το λευκό τμήμα στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου σύντομα γέμισε, και ο οδηγός φώναξε στους μαύρους επιβάτες που κάθονταν στη μέση, να σηκωθούν και να πάνε πίσω. Όταν ούρλιαξε, "Κάντε κάτι λαμπερό για τον εαυτό σας και αδειάστε μου τα καθίσματα όλοι'' η Ρόζα σκέφτηκε ότι αν υπάκουε στην εντολή του οδηγού, ''δεν θα έλαμπε ποτέ το φως για όλον το δικό μας λαό." 

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε το Συμβούλιο Νεολαίας NAACP στο οποίο ηγείτο, ότι το συμβάν ήταν μια ευκαιρία που είχε δοθεί σ΄εκείνη να κάνει αυτό που είχαν ζητήσει από τους άλλους. Είχε έρθει η ώρα για αυτήν, να γίνει ένα παράδειγμα των όσων μέχρι τότε έλεγε στα κηρύγματά της.

Όταν η Ρόζα αρνήθηκε να μετακινηθεί, ο οδηγός του λεωφορείου πήγε πίσω και ρώτησε: '' Έχεις σκοπό να σηκωθείς;'' Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και είπε: "Όχι". Με ηρεμία του εξήγησε ότι ήταν ίση με οποιοδήποτε άλλον επιβάτη. "Λοιπόν, σε συλλαμβάνω", της είπε. Η απάντησή της ήταν απλή, "Μπορείτε να το κάνετε αυτό."

Η Πάρκς αντιλαμβανόταν τους κινδύνους. Πολλές άλλες μαύρες γυναίκες είχαν ξυλοκοπηθεί, βιαστεί, ακόμη και εκτελεστεί όταν η αστυνομία τις συνέλαβε γιατί αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τις θέσεις τους. 

''Όπως καθόμουν εκεί, προσπάθησα να μην σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί. Ήξερα ότι οτιδήποτε ήταν πιθανό.'' 

Παρ ότι η Ρόζα Πάρκς δεν είχε προγραμματίσει μια σύλληψη, αισθανόταν ότι κάποτε θα ερχόταν αυτή η μέρα. Όπως είπε σε έναν ερευνητή, χρόνια αργότερα, από καιρό αισθανόταν έτοιμη, αν της έλεγαν ποτέ να σηκωθεί για κάποιον λευκό επιβάτη, να παραμείνει στη θέση της και να αρνηθεί να το πράξει. Η ιστορικός Jeanne Theoharis έχει γράψει για το περιστατικό:

"Εκείνο το βράδυ, που βρισκόταν στο λεωφορείο, έλαμψε κεραυνός στη σιωπή της. Μέσα στο ήρεμο κεραυνό της Ρόζας Παρκς ήταν οι σκέψεις για το πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη σύλληψή της ώστε να οργανώσει την κοινότητα.

Σημειώσεις

Brown v. Board of Education of Topeka, 347 U.S. 483 (1954) Brown κατά Συμβουλίου Εκπαίδευσης της Topeka, 347 ΗΠΑ 483 (1954), ήταν μια υπόθεση ορόσημο για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, που έκρινε το νόμο του κράτους περί ιδρύσεως ξεχωριστών δημόσιων σχολείων για μαύρους και λευκούς μαθητές, ως αντισυνταγματικό. Η απόφαση ανέτρεψε την απόφαση Plessy κατά Ferguson του 1896, η οποία επέτρεπε στο κράτος να εφαρμόζει το μέτρο του διαχωρισμού στη δημόσια εκπαίδευση. Η απόφαση που εκδόθηκε στις 17 Μαΐου του 1954 ήταν ομόφωνη (9-0) και ανέφερε ότι ''οι ξεχωριστές εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις είναι εγγενώς άνισες''. Το αποτέλεσμα ήταν ο εκ του νόμου (de jure) φυλετικός διαχωρισμός να κριθεί ως παραβίαση της ρήτρας περί Ίσης Προστασίας της Δέκατης Τέταρτης Τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή η απόφαση άνοιξε το δρόμο για την ολοκλήρωση της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων και ήταν μια σημαντική νίκη του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων και πρότυπο για πολλές μελλοντικές περιπτώσεις.

Η γνωμοδότηση του Δικαστηρίου γράφτηκε από τον Warren. Ο ίδιος επισημαίνει, πρώτον, ότι το ιστορικό πλαίσιο της έγκρισης της δέκατης τέταρτης τροποποίησης δεν εφαρμοζόταν, καθώς οι απόψεις των νομοθετών στο θέμα ήταν διαφορετικές, ότι το δικαστήριο είχε αρχικά ερμηνεύσει αυστηρά τη ρήτρα περί ίσης προστασίας και απαγόρευε τις διακρίσεις, πριν έρθει το δόγμα ''διαχωρισμένοι αλλά ίσοι''. Σημειίωσε, δε, ότι η δημόσια εκπαίδευση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη το 1896 και έγινε ''ίσως μια από τις πιο σημαντικές λειτουργίες του κράτους." Δεδομένης της σημασίας της εκπαίδευσης για το μέλλον του παιδιού, είναι σαφές ότι ''αν το κράτος επιλέγει να την προσφέρει, θα πρέπει να την προσφέρει σε όλους, υπό ίσους όρους'', γιατί η εκπαίδευση είναι η αρχή της Ίσης Προστασίας των πολιτών.

Οι νόμοι Jim Crow είναι μια σειρά από διατάγματα και κανονισμούς που θεσπίστηκαν γενικά σε δήμους ή στις πολιτείες του Νότου των ΗΠΑ, μεταξύ των ετών 1876 και 1965. Αυτοί οι νόμοι, που αποτέλεσαν ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του φυλετικού διαχωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, διαχώριζαν τους πολίτες φυλετικά και, αντιτιθέμενοι στο δικαίωμα της ισότητας, επέβαλαν το διαχωρισμό σε όλους τους δημόσιους χώρους και τις υπηρεσίες.

Jeanne Theoharis: Η Τζέιν Θεοχάρης είναι διακεκριμένη καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Brooklyn College. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, και από το Πανεπιστήμιο του Michigan.Ο πατέρας της είναι ο Άθαν Θεοχάρης

Το βιβλίο της ''Η Επαναστατική ζωή της κυρίας Ρόζας Πάρκς'', κέρδισε το 2014 το NAACP Image Award και το 2013, το Letitia Woods Brown Award από το Σύνδεσμο Μαύρων Γυναικών Ιστορικών.

Το θέμα γράφτηκε από Α.Β για το Historia blog

 πηγή: http://ellada-history.blogspot.gr/


Το θέμα συνεχίζεται στο Το Μποϋκοτάζ των λεωφορείων (ά μέρος)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 8 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από λιμό στην Υεμένη....

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 8 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν από λιμό στην Υεμένη.... // (Κι όμως! Οι ...πολιτισμένοι "αφεντάδες του κόσμου", οι δυνάστες και φονιάδες των λαών, θα γιορτάσουν με ...μεγάλη ...κατάνυξη -και περισσή υποκρισία- την εκ νέου γέννηση του Χριστού, θα πανηγυρίσουν τον Αλλάχ ή τον Βούδα τους... Και στις Υεμένες του κόσμου θα στείλουν κι άλλα βλήματα, κι άλλες σφαίρες, κι άλλη τυραννία, κι άλλη πείνα... 

-Δ.Τζ.)

~~~~~

Οι αντιμαχόμενες πλευρές στην Υεμένη θα πρέπει να επιτρέψουν να διανεμηθεί περισσότερη βοήθεια στους 8,4 εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα που «βρίσκονται ένα βήμα πριν τον λιμό», δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος του ΟΗΕ χθες Δευτέρα.

Ο συνασπισμός υπό τη Σαουδική Αραβία που μάχεται εναντίον των Χούτι στην Υεμένη έκλεισε τον προηγούμενο μήνα όλα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, αφού αναχαίτισε πάνω από το Ριάντ έναν πύραυλο που εκτόξευσαν οι σιίτες αντάρτες.

Ο Τζέιμι ΜακΓκόλντρικ, συντονιστής ανθρωπιστικών υποθέσεων για την Υεμένη, δήλωσε ότι έκτοτε ο αποκλεισμός της Υεμένης έχει χαλαρώσει, όμως η κατάσταση παραμένει πολύ δύσκολη.

«Ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός των λιμανιών περιορίζει τα αποθέματα σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα, ενώ παράλληλα αυξάνει δραματικά τον αριθμό των ευάλωτων ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια», κατήγγειλε ο ΜακΓκόλντρικ.

«Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, περιλαμβανομένων 8,4 εκατομμυρίων Υεμενιτών που είναι ένα βήμα πριν τον λιμό, εξαρτώνται από την ικανότητά μας να συνεχίσουμε τις επιχειρήσεις μας και να προσφέρουμε ασφαλές νερό, τρόφιμα, καταλύματα, υγειονομικές υπηρεσίες και διατροφική στήριξη», τόνισε.

Ο αριθμός αυτός αποτελεί αύξηση από τα 8 εκατομμύρια που είχε εκτιμήσει νωρίτερα φέτος ο ΟΗΕ ότι βρίσκονται στα πρόθυρα λιμού.

Ο αραβικός συνασπισμός κατηγορεί το Ιράν ότι στέλνει όπλα στους Χούτι, περιλαμβανομένων εξαρτημάτων για πυραύλους, μέσω του κεντρικού λιμανιού της Υεμένης, τη Χοντέιντα, από όπου περνά και ο κύριος όγκος της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η σαουδαραβική τηλεόραση μετέδωσε χθες ότι μια αντιπροσωπεία εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ έφτασε στο Ριάντ για να συναντηθεί με τον συνασπισμό και την κυβέρνηση της Υεμένης, την οποία στηρίζει η Σαουδική Αραβία, «ώστε να εμποδιστεί η μεταφορά όπλων και ρουκετών στους Χούτι».

Το Ιράν αρνείται ότι παρέχει όπλα στους Χούτι, επισημαίνοντας ότι οι κατηγορίες των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας «είναι αβάσιμες».

Η αμερικανική κυβέρνηση ζήτησε την Παρασκευή από τον αραβικό συνασπισμό να διευκολύνουν την ελεύθερη διέλευση ανθρωπιστικής βοήθειας προς όλα τα λιμάνια της Υεμένης και το αεροδρόμιο της Σανάα.

Ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε σε δημοσιογράφους χθες από τη Γενεύη ότι οι ΗΠΑ έχουν προσφέρει 638 εκατομμύρια δολάρια ανθρωπιστική βοήθεια στην Υεμένη για το οικονομικό έτος 2017 που ολοκληρώθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου.

«Έχουμε ζητήσει και από τις δύο πλευρές να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και να αναζητήσουν μια πολιτική λύση στο πρόβλημα», τόνισε ο αξιωματούχος αυτός.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι ΗΠΑ έχουν ξεκαθαρίσει στους συμμάχους τους ότι πρέπει να άρουν τον αποκλεισμό της Υεμένης και έχουν ζητήσει από τους Χούτι να επιτρέψουν πλήρη πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια καθώς «υπάρχει σοκαριστική έλλειψη τροφίμων, καυσίμων και φαρμάκων, γεγονός που προκαλεί πολλά δεινά».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.imerodromos.gr/perissoteri-apo-8-ekatommyria-an…/

ΠΩΛΟΥΝ πρόσφυγες ως σκλάβους σε δημοπρασίες στη Λιβύη...

Δημήτρης Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

ΠΩΛΟΥΝ πρόσφυγες ως σκλάβους σε δημοπρασίες στη Λιβύη...

Ντροπή και προσβολή για την ανθρωπότητα. // Η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνει τα μάτια στις αδιανόητες φρικαλεότητες...

Είναι 2017. Κι όμως άνθρωποι πωλούνται σε δημοπρασίες. Για 400 ή 800 δολάρια. Ένα συνταρακτικό βίντεο που φέρνει στο φως το CNN καταγράφει μια τέτοια δημοπρασία στη Λιβύη. Ένας άντρας, Νιγηριανός μετανάστης, περίπου 20 ετών στέκεται μπροστά στην κάμερα κι ένας άντρας φωνάζει τα ποσά: «Κλείνει» στα 1.200 δηνάρια Λιβύης (περίπου 800 δολάρια) ακούγεται να λέει.

Σύμφωνα με την ρεπόρτερ που κατέγραψε το βίντεο, η ίδια είδε εκατοντάδες ανθρώπους να πωλούνται μέσα σε λίγα λεπτά σε ένα σπίτι έξω από την Τρίπολη τον περασμένο μήνα. Πρόκειται για μετανάστες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια. Περνούν από τη Λιβύη με στόχο να φτάσουν στην Ευρώπη κι είτε εγκλωβίζονται εκεί, είτε στέλνονται πίσω από την ΕΕ.

Καταλήγουν έρμαιο στα χέρια των διακινητών. Έτσι, οι τελευταίοι γίνονται ιδιοκτήτες και οι μετανάστες και πρόσφυγες μετατρέπονται σε σκλάβους.

Την απόλυτη φρίκη βιώνουν 

οι μετανάστες στη Λιβύη

Στο μεταξύ, συγκλονισμένοι από τις εικόνες που αντίκρισαν δηλώνουν παρατηρητές του ΟΗΕ που επισκέφθηκαν χώρους κράτησης μεταναστών στη Λιβύη, οι οποίοι προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να φτάσουν στην Ιταλία.

«Οι παρατηρητές (του ΟΗΕ) συγκλονίστηκαν απ’ αυτά που είδαν: χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά αδυνατισμένους και τραυματισμένους, στοιβαγμένους τον έναν πάνω στον άλλον, περιορισμένους μέσα σε υπόστεγα (...) απογυμνωμένους από την αξιοπρέπειά τους», ανέφερε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ζέιντ Ράαντ αλ-Χουσέιν, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Μας χτυπάνε καθημερινά

Άνδρες, γυναίκες και παιδιά που κρατούνται σε αυτά τα κέντρα είπαν στον ΟΗΕ ότι τους κτυπούσαν οι φρουροί. «Μας χτυπάνε καθημερινά, χρησιμοποιούν ηλεκτρικά γκλομπ, μόνο και μόνο γιατί ζητάμε τροφή ή (ιατρική) φροντίδα ή πληροφορίες για το πρόκειται να μας συμβεί», δήλωσε ένας μετανάστης από το Καμερούν στους παρατηρητές του ΟΗΕ.

 Διακινητές και φρουροί βιάζουν τις γυναίκες

Όσο για τις γυναίκες, βιάζονται όχι μόνο από τους διακινητές αλλά και από τους φρουρούς των επίσημων κέντρων κράτησης.

Ο Ζέιντ κατήγγειλε την επιδείνωση των συνθηκών κράτησης των μεταναστών στη Λιβύη, χαρακτηρίζοντας «απάνθρωπη» τη συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη χώρα αυτή.

«Η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνει τα μάτια στις αδιανόητες φρικαλεότητες που υφίστανται οι μετανάστες στη Λιβύη και να ισχυρίζεται ότι η κατάσταση δεν μπορεί να διευθετηθεί παρά μόνο βελτιώνοντας τις συνθήκες κράτησης», ανέφερε σε ανακοίνωση ο Ζέιντ, ο οποίος είπε πως «η πολιτική της ΕΕ που συνίσταται στο να βοηθά τους Λίβυους ακτοφύλακες και να στέλνει πίσω τους μετανάστες είναι απάνθρωπη».

«Τα δεινά που υφίστανται οι μετανάστες που κρατούνται στη Λιβύη είναι μια προσβολή στη συνείδηση της ανθρωπότητας», πρόσθεσε, εκτιμώντας πως η κατάσταση έχει γίνει «ολέθρια».

Η έκκληση αυτή γίνεται καθώς η ομάδα επαφής για τη μεταναστευτική διαδρομή στη κεντρική Μεσόγειο - όπου συμμετέχουν 13 ευρωπαϊκές και αφρικανικές χώρες μεταξύ των οποίων η Λιβύη - αποφάσισε χθες, σε συνάντηση στην ελβετική πόλη Βέρνη, να βελτιώσει την κατάσταση των μεταναστών στα κέντρα κράτησης στη Λιβύη παρουσιάζοντας ταυτόχρονα εναλλακτικές σε αυτή τη λύση.

Στην ανακοίνωσή του ο Ύπατος Αρμοστής καταγγέλλει την βοήθεια που παρέχει η ΕΕ και η Ιταλία στους Λίβυους ακτοφύλακες για να σταματούν τους μετανάστες στη θάλασσα, «παρά τις ανησυχίες που έχουν εκφράσει ομάδες προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» για την τύχη των μεταναστών.

«Οι αυξανόμενες παρεμβάσεις της ΕΕ και των κρατών μελών της δεν έχουν μέχρι τώρα βοηθήσει ώστε να μειωθεί ο αριθμός των καταπατήσεων των δικαιωμάτων των μεταναστών», εκτιμά ο Ζέιντ.

«Το σύστημά μας επιτήρησης δείχνει στην πραγματικότητα μια ραγδαία επιδείνωση της κατάστασής τους στη Λιβύη», λέει, διευκρινίζοντας πως «παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μετέβησαν, από την 1η έως την 6η Νοεμβρίου, στην Τρίπολη προκειμένου να επισκεφθούν τα κέντρα κράτησης και να συνομιλήσουν με κρατούμενους μετανάστες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του λιβυκού τμήματος για τη μάχη κατά της παράνομης μετανάστευσης, τα οποία επικαλείται ο ΟΗΕ, 19.900 άνθρωποι βρίσκονταν σε αυτά τα κέντρα στις αρχές Νοεμβρίου, έναντι περίπου 7.000 στα μέσα Σεπτεμβρίου. Αυτή η μεγάλη αύξηση των κρατήσεων ακολουθεί τις βίαιες αντιπαραθέσεις στη Σαμπράτα, μια πόλη της δυτικής Λιβύης που έγινε σημείο αναχώρησης των μεταναστών προς την Ευρώπη.

 «Δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί μάρτυρες»

«Δεν μπορούμε να είμαστε σιωπηλοί μάρτυρες της σκλαβιάς της σύγχρονης εποχής», καταλήγει ο Ύπατος Αρμοστής, καλώντας τις λιβυκές αρχές να μην θέτουν υπό κράτηση τους μετανάστες.

Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης που δημοσιεύθηκαν σήμερα, περίπου 157.000 μετανάστες και πρόσφυγες έχουν φθάσει στην Ευρώπη διά θαλάσσης από την 1η Ιανουαρίου (έναντι περίπου 341.000 την ίδια περίοδο το 2016), από τους οποίους το 75% στην Ιταλία. Σχεδόν 3.000 έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να κάνουν τον επικίνδυνο διάπλου.

_____________

http://tvxs.gr/…/poloyn-prosfyges-os-sklaboys-se-dimoprasie…

Ο «Ηγέτης» Φουτζιμόρι, ο αγαπημένος των αγορών, για να μην διαιωνίζονται οι περιττοί άνθρωποι, στο διάστημα 1995-2001 οδήγησε στη στείρωση περισσότερων από 270.000 γυναικών και 22.000 ανδρών, στην πλειονότητά τους φτωχοί αγρότες και ιθαγενείς Κέτσουα

 Margarita Argyriadou.

 

Ο Φουτζιμόρι, εκτός από πρόεδρος του Περού, ήταν για μια ολόκληρη δεκαετία το «πρότυπο ηγέτη» του μεγάλου αφεντικού της Γης και το «αγαπημένο παιδί» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της... Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ τα φιλελεύθερα προγράμματα δομικής προσαρμογής που εφάρμοζε προκαλούσαν ρίγη σεβασμού σε όλα τα τσιράκια των «ελεύθερων αγορών». Ο ίδιος ο Φουτζιμόρι δήλωνε πως «Η χώρα μου είναι ένα προϊόν, προσφέρω ένα προϊόν που λέγεται Περού».

Συμμετοχή σε αυτήν την φιλελεύθερη μεταμόρφωση μιας χώρας σε προϊόν των αγορών είχε η πρώην βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Έλενα Παναρίτη. Η εξαιρετική κυρία Παναρίτη ως εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού. Καθώς οι φτωχοί κάτοικοι του Περού δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη που καλλιεργούσαν, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι συνέβη όταν ένα πρόγραμμα δομικής προσαρμογής μετέτρεψε την περιουσία των φτωχών σε εμπορευματικό αγαθό. Μια από τις πρώτες εταιρείες που επένδυσαν στο «προϊόν Περού» ήταν η εταιρεία της Παναρίτη «Panel Group», η οποία «επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας».

Την προσοχή σας παρακαλώ: σε ένα κλινικής καθαρότητας φιλελεύθερο κοινωνικό περιβάλλον οι «ανάξιοι», οι κοινωνικά ηττημένοι, με μια λέξη οι φτωχοί, αφού στάθηκαν ανίκανοι να νικήσουν, πρέπει να παραμερίσουν για να ζήσουν στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο οι ισχυροί. Προκειμένου, λοιπόν, ο «Ηγέτης», σύμφωνα με τον γύπα των αγορών που ακούει στο όνομα Παναρίτη, να εξασφαλίσει την «πολυπόθητη βιώσιμη ανάπτυξη» με όσο γίνεται λιγότερους φτωχούς, αποφάσισε να εφαρμόσει μια μορφή φιλελεύθερης ευγονικής: τη στείρωση.

Ο «Ηγέτης» Φουτζιμόρι, ο αγαπημένος των αγορών, για να μην διαιωνίζονται οι περιττοί άνθρωποι, στο διάστημα 1995-2001 οδήγησε στη στείρωση περισσότερων από 270.000 γυναικών και 22.000 ανδρών, στην πλειονότητά τους φτωχοί αγρότες και ιθαγενείς Κέτσουα. 

Ο «Ηγέτης» Φουτζιμόρι, με την βοήθεια των πατρώνων του, και των ταγμάτων θανάτου διέπρεψε και σε έναν άλλο τομέα. Στην εξαφάνιση όλων των συνδικαλιστικών και φοιτητικών μαζικών οργανώσεων, καθώς και της κομμουνιστικής οργάνωσης Túpac Amaru Revolutionary Movement-TARM.

Φρικτές Ωμότητες

Έχετε ακούσει το όνομα Αλμπέρτο Φουτζιμόρι; Το θέμα όμως δεν είναι αν το έχετε ακούσει, αλλά από δω και πέρα να μην το αγνοήσετε ανοήτω...

EPITROPESDIODIASTOP.BLOGSPOT.COM

Ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. Η Περίπτωση της Βενεζουέλας

  ΔΙΕΘΝΗ    

γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

«Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα και αληθινή δημοκρατία για τους εργάτες πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς και να αγοράζει εφημερίδες.(…) Οι καπιταλιστές αποκαλούν ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία να χρησιμοποιείται ο πλούτος τους για την κατεργασία και την παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης»

(Β Ι Λένιν).

Για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Βενεζουέλα ο Arturo Uslar Pietri, συγγραφέας, καθηγητής λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο «Κολούμπια», και καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο «Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Βενεζουέλας» είχε επισημάνει: «Σπάνια υπήρξε μια χώρα τόσο πλούσια στην οποία να κυριαρχούν σε τέτοιο σημείο μερικές εκατοντάδες οικογένειες που μοιράζονται, για δεκαετίες, και κάτω από οποιεσδήποτε πολιτικές συνθήκες, τα εκπληκτικά πλούτη της» (Le Monde diplomatique: Le Venezuela au seuil d’un grand changement

Από την πρώτη μέρα της προεδρίας του Hugo Rafael Chávez Frías στην Βενεζουέλα, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. της χώρας, οι ΗΠΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυεθνικές εταιρείες και οι ΜΚΟ: «National Endowment for Democracy», και «Freedom House», αφιέρωσαν τον εαυτό τους με ζωτικότητα στο έργο της αποσταθεροποίησης της οικονομίας με μηνύματα και ξεκάθαρες προειδοποιήσεις πως η Βενεζουέλα οδηγείται σε καταστροφή. Για τα ιδιωτικά ΜΜΕ ο Hugo Chávez είναι « δαίμονας », « τρελός », « κομμουνιστής » που έχει οδηγήσει τον λαό του στη φτώχεια και συγκρινόταν με τον Ιντι Αμίν Νταντά, τον Μουσολίνι ή τον Χίτλερ.

Ωστόσο, αυτή η σύγκλιση ανάμεσα στα ΜΜΕ και τα φιλελεύθερα οικονομικά κέντρα εξουσίας στην Βενεζουέλα οδήγησαν σε πάγωμα πιστώσεων, ακύρωση συμβολαίων και εμπορικών παραγγελιών, οργάνωσαν πετρελαϊκή απεργία, έξοδο κεφαλαίων στο εξωτερικό, απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Hugo Chávez και ένα πραξικόπημα το 2002.

Το CNN Espanol, δηλαδή το ισπανόφωνο CNN, οι πέντε μεγαλύτεροι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί: Venevisiόn, Radio Caracas Televisiόn (RCTV), Globovisiόn, Televen και CMT και οι μεγάλες εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας: El Universal, El Nacional, Tal Cual, El Impulso, El Nuevo Pais, El Mundo συντονίζουν το πρώτο πραξικόπημα των Μ.Μ.Ε.

Ήταν τόσο το μίσος τους, που πίστεψαν οι ίδιοι τη δική τους προπαγάνδα! Ο μισητός Chávez έπεσε, η δημοκρατία θριάμβευσε… Αυτά έλεγαν τα ιδιωτικά κανάλια στην Βενεζουέλα που ανήκουν στην «αντιπολίτευση»…Ο Αντιναύαρχος Victor Ramírez Pérez σε ζωντανή μετάδοση στο τηλεοπτικό κανάλι Venevisión, το οποίο κατέχει το 67% του μεριδίου τηλεθέασης στη Βενεζουέλα, νομίζοντας πως το πραξικόπημα των Μ.Μ.Ε πέτυχε δηλώνει : « Είχαμε ένα μεγάλο όπλο : τα μέσα ενημέρωσης. Και, αφού μου δίνεται η ευκαιρία, θα ήθελα να σας συγχαρώ» (Monde diplomatique: Dans les laboratoiresdu mensonge au Venezuela http://www.monde-diplomatique.fr/2002/08/LEMOINE/92140

Ο τηλεοπτικός σταθμός Venevisión ιδιοκτησίας του πλουσιότερου ανθρώπου της χώρας, Gustavo Alfredo Cisneros, κάτοχος μίας σειράς εταιριών Μ.Μ.Ε σε σαράντα χώρες με σχεδόν 30.000 εργαζόμενους, έχει πρόσβαση σε περισσότερους από 500 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μερικές από τις επιχειρήσεις Μ.Μ.Ε του Cisneros είναι: Direct TV, Latin America, Univision, America Online, Tel Cel, Caracol TV, Canal 13, Chilevisiόn, Galavisiόn, Playboy TV Latin America, Playboy TV International, Vale TV, Via Digital, AOL Latin America. Γενικά, στην Βενεζουέλα μια ντουζίνα άνθρωποι σαν τον Cisneros διαθέτουν το 95% των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων και κυριολεκτικά μονοπωλούν τον γραπτό τύπο.

Λογικά όλα αυτά, αν δεχτούμε βέβαια πως η παραχώρηση του δημόσιου αγαθού της πληροφόρησης στους φορείς του ιδιωτικού τομέα, σχετίζεται με την προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να αναπαράγεται και με κάθε δυνατό τρόπο να φροντίζει ώστε οι αγορές να μένουν «ελεύθερες». Άλλωστε, η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην πληροφορία είναι όροι συναφείς με την ελευθερία των αγορών και των ιδιωτικών ομίλων.

Όχι;

Εάν αναρωτιόμαστε, καλό θα ήταν να στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ελλάδα με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες. Τις άδειες αυτές τις διεκδίκησαν μια χούφτα ανθρώπων που ελέγχουν ήδη τηλεοπτικά κανάλια, ασφαλιστικές, εφοπλιστικές και κατασκευαστικές εταιρείες, ποδοσφαιρικές ομάδες, τα δικαιώματα για αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων, και μέσω διασταυρωμένων συμμαχιών το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου, τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες, γενικά, σχεδόν, όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής.

Οι ενδιαφερόμενοι για τις τηλεοπτικές άδειες παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις διαφοροποιήσεις τους, ομονοούν επί της ουσίας, όταν πρόκειται να μιλήσουν για οικονομία της αγοράς, για τις ανεμπόδιστες από θεσμικές παρεμβάσεις αληλοσυνδεόμενες δραστηριότητες τους, για το κοινοβουλευτικό καθεστώς ή την αστική δημοκρατία. Στον αντίποδα, τους διακρίνει μια ασίγαστη εχθρότητα απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε δεν ανήκει στην κυρίαρχη τάξη τους, και μίσος απέναντι σε ό,τι περιλαμβάνουν οι γενολογικοί όροι: αριστερά, κομμουνισμός, εργατικά δικαιώματα, σωματεία, συλλογικότητες, αλληλεγγύη κ.λ.π.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Βενεζουέλα και ας θέσουμε ένα νέο ερώτημα: γιατί, άραγε, τόσο μίσος;

Γιατί, εκεί που οι Ευαγγελιστές της νεοφιλελεύθερης θεολογίας είχαν καταστήσει σχεδόν αδύνατη κάθε εναλλακτική λύση απέναντι στο δόγμα της αγοράς, το παράδειγμα της Βενεζουέλας, είχε γίνει σημείο αναφοράς για τα πιο φτωχά στρώματα σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, και απειλούσε τον νεο-φιλελλευθερισμό, στο Πουέρτο Ρίκο, στο Περού, στη Βραζιλία, την Αργεντινή, τον Ισημερινό, και γενικά όλη την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Ο Hugo Rafael Chávez όχι μόνο έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις πολιτικές «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά: κατάργησε τα δίδακτρα εγγραφής μαθητών στο σχολικό σύστημα. Χάρισε σε πέντε εκατομμύρια φτωχούς και περιθωριοποιημένους πολίτες, ιθαγενείς στην πλειονότητα τους, οι οποίοι δεν είχαν δελτία ταυτότητας, την αξιοπρέπεια τού να είσαι πολίτης. Κρατικοποίησε την (ιδιωτικοποιημένη) κύρια εταιρεία τηλεπικοινωνιών της χώρας, την εταιρεία ηλεκτρισμού του Καράκας, καθώς και τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ορενόκ. Περισσότερα από τρία εκατομμύρια εκτάρια γης μοιράστηκαν στους ακτήμονες, και χιλιάδες πρωτοβάθμιοι σταθμοί ιατρικής περίθαλψης εγκαινιάστηκαν στις λαϊκές συνοικίες. Η εβδομαδιαία διάρκεια της εργασίας πέρασε από τις 44 στις 36 ώρες, ενώ ο ελάχιστος μισθός έφτασε τα 204 ευρώ το μήνα – ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική μετά την Κόστα Ρίκα. Η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής επιχορηγείται και τα προϊόντα της πωλούνται, στους πιο φτωχούς, σε τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της αγοράς. (Monde diplomatique: Από τον Φιντέλ Κάστρο στο δαίμονα Ούγκο Τσάβες Δεκέμβριος 2007)

Επομένως, γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο η δεσπόζουσα τάξη, διαθέτοντας ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους και μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή, χρησιμοποίησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να δημιουργηθεί ένας εφιάλτης σε μια χώρα προικισμένη και ευνοημένη με ατελείωτες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το μέγεθος του επιτεύγματός της…

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, αφού πρώτα διόρισαν πρόεδρος της Βενεζουέλας τον Pedro Francisco Carmona ιδιοκτήτη της εταιρείας πετροχημικών Industrias Venoco, έσπευσαν να χαιρετίσουν το πραξικόπημα που χρηματοδότησαν, και να το χαρακτηρίσουν ως «νόμιμη πράξη» και «θέληση του λαού» τονίζοντας ότι η Βενεζουέλα «θα περάσει σε μία νέα περίοδο δημοκρατίας και ηρεμίας» καθώς οι πραξικοπηματίες θα διαμορφώσουν « ένα σταθερό δημοκρατικό πλαίσιο » ! Με την σειρά του το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι θα είναι «εξαιρετικά ευτυχές να παρέχει νέα δάνεια σε μία μεταβατική κυβέρνηση».

Όμως το μιντιακό πραξικόπημα κράτησε μόλις 40 ώρες γιατί ο λαός αρνήθηκε να αποδεχτεί την κατάλυση της αστικά νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης.

Ωστόσο, είχε ήδη επισημανθεί η εύθραυστη ισορροπία στην Βενεζουέλα. Αντιγράφουμε από το βιβλίο «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» εκδόσεις ΚΨΜ: «[…] Η Βενεζουέλα σήμερα έχει μεγάλο πρόβλημα γιατί πολυεθνικές εταιρείες εξακολουθούν και ελέγχουν τις εισροές των εισαγωγών τεχνολογίας, βιομηχανικών ανταλλακτικών και τροφίμων. Χαρακτηριστικά, το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς τροφίμων εξακολουθεί να το ελέγχει η Empresas Polar, του μεγιστάνα Lorenzo Mendosa με χρονιάτικα έσοδα 6,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο όμιλος έχει επενδύσει σε τράπεζες, σε βιομηχανίες πετροχημικών και πετρελαίου και ελέγχει τα μεγάλα super market της Βενεζουέλας.

Το αποτέλεσμα είναι ό,τι κερδίζει η Βενεζουέλα από τις πωλήσεις σε πετρέλαιο να το χάνει σε πανάκριβες αναγκαστικές εισαγωγές. Και την ζυγαριά, (οικονομικό σαμποτάζ, τιμές πετρελαίου, φυγή κεφαλαίων κτλπ), εξακολουθεί να την κρατάει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και το σπαθί οι ΗΠΑ.

Για να καταλάβουμε πόσο εύθραυστη είναι η μπολιβαριανή κυβέρνηση, αρκεί να σκεφτούμε ότι η Βενεζουέλα πληρώνει ένα μεγάλο μέρος των εισαγόμενων τροφίμων, εισάγει το 70% των προϊόντων που καταναλώνει και που πωλούνται από δημόσια καταστήματα σε τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της ιδιωτικής αγοράς, με εκδόσεις κρατικών ομολόγων και από τα συναλλαγματικά αποθέματα που προσφέρει το πετρέλαιο.

Η Βενεζουέλα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοσιαλιστική χώρα. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής της Βενεζουέλας ήταν άτολμος και χωρίς ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό. Έτσι κι αλλιώς η όποια εθνικοποίηση δεν συνεπάγεται και ανακατανομή του εισοδήματος ανάμεσα στο λαό.

Επίσης οι υποσχέσεις για έλεγχο της εξουσίας από τα κάτω, για ένα σοσιαλισμό που θα ωφελούσε τους εργάτες και τους πτωχούς αγρότες, έστω και αν αρκετές πολιτικές αποφάσεις είχαν σκοπό την υπέρβαση των νόμων του καπιταλισμού, αποδείχτηκαν κενό γράμμα. Όμως τα μαζικά κοινωνικά προγράμματα σε παιδεία, υγεία, αναδιανομή της γης και η ανάπτυξη των συνεταιρισμών πέτυχαν προσφέροντας μια ανακούφιση […]».

Όταν γράφουμε, συνήθως, δεν προσφεύγουμε σε τσιτάτα τα οποία ενδεχομένως θα μας επέτρεπαν να οδηγηθούμε σε επιθυμητά συμπεράσματα. Παρ΄όλα αυτά, θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα καταφύγουμε στον Γερμανό δραματικό ποιητή Gotthold Lessing ο οποίος έγραψε πως: «Η αξία ενός ανθρώπου δεν έγκειται στην αλήθεια που κάποιος κατέχει ή υποθέτει πως κατέχει αλλά στην ειλικρινή προσπάθεια που κάνει για να την προσεγγίσει». (Nuccio Ordine: Η Χρησιμότητα του Άχρηστου Εκδόσεις Άγρα).

Σε αυτό το αξιακό σύστημα του Λέσσινγκ σίγουρα δεν ανήκουν όσοι έχουν καταφέρει να συμμετέχουν στην δράκα αυλικών της οικονομικής εξουσίας, όσοι είναι ανίκανοι να δουν πέρα από το προφανές, όσοι αδιαφορούν για τα δημόσια πράγματα και την ιστορία, και όσοι είναι φορείς-άκοπα-μιας ωφελιμιστικής ηθική, της τάξης που εκπροσωπούν. 

Ο περισσότερος κόσμος, μετά από μακροχρόνια μαζική χειραγώγηση, είναι εύτρωτος και ευσυγκίνητος μόνο σε ό,τι αφορά στο άμεσο, αδιαφορώντας για τις απόμακρες κοινωνικές δυνάμεις που το καθορίζουν, καθώς ζει στο καθημερινό καβούκι του και εκτελεί τον υπηρετικό ρόλο του. 

Σε αυτήν την εποχή της μαζικής χειραγώγησης, η βάρβαρη ολότητα της αστικής εξουσίας γίνεται αποδεκτή ως δεδομένη. Στην ουσία, δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια συναίνεση της άρνησης που αποκλείει κάθε διαλεύκανση των γεγονότων. Το πλαίσιο αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως η ελευθερία λόγου και πληροφόρησης που βιώνουμε είναι προϊόν ανελεύθερων κοινωνικών συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Η ελευθερία επιλογής μας εξαρτάται και συναρτάται από την λειτουργία ενός πλέγματος μιντιακών οργανισμών που επιλέγουν, κατασκευάζουν και διαχειρίζονται τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα.

Η οθόνη προστάζει και οι διαταγές είναι υποχρεωτικές. Πρέπει να γίνεις, να ταυτιστείς με τον «διάσημο του Survivor» για να είσαι, για να υπάρξεις, σε μια κοινωνία που η ουσία της ύπαρξής της είναι η μαζική χειραγώγηση. Έτσι, μετατοπίζεται η προσοχή από τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης στον εξωραϊσμό του μηδαμινού. Η εκμαυλιστική αυτή εικόνα εξοβελίζει την κριτική σκέψη και αχρηστεύει, ακρωτηριάζει ψυχικά τον άνθρωπο. Όλα αυτά γιατί η εξουσία δεν διαθέτει την απόλυτη ισχύ για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά πάνω στον άνθρωπο. Χρειάζεται την χειραγώγηση για να περιορίζει, να δεσμεύει, και να ελέγχει τα εξουσιαζόμενα υποκείμενα. 

Ωστόσο, το πρότυπο της σαπισμένης μιντιακής δημοκρατίας το περιέγραψε καλύτερα από όλους ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Rafael Vicente Correa Delgado: «Η δημοκρατία είναι καλή, έως την ημέρα που αρχίζουν να απειλούνται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, έως την ημέρα που μια κυβέρνηση προτίθεται να κάνει αναδιανομή του εθνικού πλούτου. Εκείνη τη στιγμή ξυπνά η επιθετικότητα του Τύπου […]».

Πέρα όμως από τα παραπάνω γεγονότα, η σημερινή βία στην Βενεζουέλα πατάει στην υπάρχουσα αγανάκτηση και δυσαρέσκεια, ακόμα και μεγάλης μερίδας της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είναι διαιρεμένη στο εσωτερικό της, ανάμεσα στο προσάναμμα της πραγματικής πολιτικής τής ταυτότητας και τη λανθάνουσα διάβρωσή της από τις αστικές πρακτικές. Όπως, όμως, απέδειξε η ιστορία, το στοίχημα της οικοδόμησης, έστω και μιας ισχνής μορφής σοσιαλισμού, σε μια μόνο χώρα, όταν παντού τριγύρω κυριαρχεί ο καπιταλισμός, και μάλιστα χωρίς διάθεση να συγκρουστεί με τους μονοπωλιακούς ομίλους που ελέγχουν την παραγωγή, είναι καταδικασμένο να αποτύχει…

____________
ΥΓ: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κήρυξε το Μάρτιο του 2015, με διάταγμα τη Βενεζουέλα«απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ».

*από το:

http://www.imerodromos.gr/idiwtika-m-m-e-i-periptosi-tis-venezouelas/

Η φυλή πιστεύει ότι κάθε ανθρώπινο ον έρχεται στον κόσμο πρόθυμο στην αγάπη, την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευτυχία.

Μιχάλης Κιτσώνης

ΚΕΡΚΥΡΑ

Υπάρχει μια αφρικανική φυλή που έχει μια πολύ ωραία "συνήθεια" .

Όταν κάποιος κάνει κάτι κακό και επιβλαβές, μπαίνει σε κύκλο στο κέντρο του χωριού, έρχεται όλη η φυλή και τον περικυκλώνουν. 

Για δύο ημέρες, του μιλάνε λέγοντάς του όλα τα καλά πράγματα που έχει κάνει.

Η φυλή πιστεύει ότι κάθε ανθρώπινο ον έρχεται στον κόσμο πρόθυμο στην αγάπη, την ειρήνη, την ασφάλεια, την ευτυχία. 

Αλλά μερικές φορές, κάνει λάθη.

Η κοινότητα βλέπει αυτά τα σφάλματα ως κραυγή βοήθειας.

Έρχονται μαζί του για να τον βοηθήσουν να επανασυνδεθεί με την αληθινή του φύση, να του υπενθυμίσουν όταν δεν μπορεί να θυμηθεί την πλήρη αλήθεια από το οποίο είχε προσωρινά αποσυνδεθεί

Για φανταστείτε πως θα ήταν αν γινόταν αυτό και στον δικό μας κόσμο. Πρώτα πρώτα δεν θα υπήρχαν φυλακές!!

Ύστερα θα καταρρίπταμε και τις φυλακές μέσα μας.....