Είναι «μετανάστες»; Είναι «πρόσφυγες»; Ποιος θα βάλει όρια στην απελπισία;

                       ΕΥΡΩΠΗ                       

Η απελπισία σε αριθμούς

metanastes.jpg

Συγκλονιστικά στοιχεία για τις προσφυγικές ροές παρουσίασε η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. 

Επισήμως οι πνιγμένοι ανέρχονται σε 3.692. Πόσοι είναι πραγματικά δεν θα το μάθουμε ποτέ 

| EUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Αρκετά πια με τις ταμπέλες: περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έφτασαν μέσα στη χρονιά που φεύγει στην Ευρώπη διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και εγκαταλείποντας τον τόπο τους για να ξεφύγουν είτε από τον πόλεμο είτε από τις (θρησκευτικές, πολιτικές, φυλετικές κ.ά.) διώξεις και/ή την ανεργία και την ανέχεια, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες του ΟΗΕ, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης.

Ενας στους δύο που διέσχισε τη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του 2015 ήταν Σύρος πρόσφυγας που έφυγε για να σωθεί από τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια στη χώρα του.

Αλλο ένα 20% ήταν Αφγανοί και 7% Ιρακινοί -από δύο χώρες δηλαδή που σπαράσσονται από συνεχείς πολέμους εδώ και 36 χρόνια.

Σχεδόν όλοι ήρθαν από τη θάλασσα -εκτός από αυτούς που δεν έφτασαν ποτέ, γιατί πνίγηκαν στον δρόμο, θυσία στην απάνθρωπη πολιτική της Ευρώπης - φρούριο.

Επισήμως, οι πνιγμένοι είναι 3.692 – χωρίς, βεβαίως, να υπολογίζονται οι έντεκα που χάθηκαν μόνον χθες στο Αιγαίο Πέλαγος: τον πραγματικό αριθμό δεν θα τον μάθουμε ποτέ.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό εκτοπισμένων ανθρώπων που βλέπει η Ευρώπη από τη δεκαετία του ’90 και το προσφυγικό κύμα που προκάλεσαν οι συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Αν βάλουμε και τα εκατομμύρια των προσφύγων που έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία και άλλες χώρες, τότε το τσουνάμι της προσφυγιάς συγκρίνεται μόνο με αυτό που προκλήθηκε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πιθανότατα το ξεπερνά.

Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν χθες από τον ΔΟΜ και την Υπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες είναι συγκλονιστικά: περίπου 972.500 άνθρωποι είχαν διασχίσει τη Μεσόγειο μέχρι και τις 21 Δεκεμβρίου 2015, ενώ άλλοι 34.000 έχουν περάσει μέσω της Τουρκίας σε Ελλάδα και Βουλγαρία.

Από αυτό το ένα και πλέον εκατομμύριο, περισσότεροι από 820.000 πρόσφυγες και μετανάστες διέσχισαν το Αιγαίο για να φτάσουν στην Ελλάδα από την Τουρκία.

Το ίδιο διάστημα, ο αριθμός των ανθρώπων που διασχίζει τη Μεσόγειο από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής με προορισμό την Ιταλία σημείωσε ελαφρά κάμψη, από τις 170.000 το 2014 στις 150.000 περίπου το 2015.

«Εχει σημασία να αναγνωρίσουμε τη θετική επίδραση που έχει στην κοινωνία ο ερχομός προσφύγων και μεταναστών, τη στιγμή που σε ορισμένες περιοχές κλιμακώνεται η ξενοφοβία, και να τιμήσουμε θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες, όπως την προστασία της ανθρώπινης ζωής, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την προώθηση της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας», τόνισε ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Αντόνιο Γκουτέρες.

Επείγουσα έκκληση

«Καταλαβαίνουμε ότι η μετανάστευση είναι κάτι το αναπόφευκτο, αναγκαίο και καλοδεχούμενο», τόνισε από την πλευρά του ο γενικός διευθυντής του ΔΟΜ, Γουίλιαμ Λέισι Σουίνγκ.

«Το να μετράμε πόσοι πρόσφυγες έρχονται –ή τους σχεδόν 4.000 που έχασαν τη ζωή τους ή αγνοούνται– δεν αρκεί. Πρέπει και να δράσουμε. Η διαδικασία της μετανάστευσης πρέπει να καταστεί νόμιμη, δίχως κινδύνους και ασφαλής για όλους –τόσο για τους ίδιους τους μετανάστες όσο και για τις χώρες που θα γίνουν η νέα τους πατρίδα».

Και οι δύο οργανισμοί απευθύνουν επείγουσα έκκληση στις ευρωπαϊκές χώρες ώστε να «γίνεται με τρόπο ανθρώπινο και αποτελεσματικό η φιλοξενία, η παροχή βοήθειας, η καταγραφή και η ταυτοποίηση των ανθρώπων που καταφτάνουν κάθε μέρα».

Παράλληλα η Υπατη Αρμοστεία συνεχίζει να καλεί για «ασφαλείς και νόμιμες διόδους, ώστε οι πρόσφυγες να βρουν την ασφάλεια, μέσα από προγράμματα επανεγκατάστασης και εισδοχής για ανθρωπιστικούς λόγους, πιο ευέλικτες διαδικασίες απόκτησης θεωρήσεων εισόδου, περισσότερα προγράμματα ιδιωτικών χορηγιών και άλλους πιθανούς τρόπους»...

___________
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
http://www.efsyn.gr/arthro/i-apelpisia-se-arithmoys-0

Περισσότερα από 16 εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν σε εμπόλεμες ζώνες φέτος

Μετά από μια χρονιά ιστορικών παγκόσμιων συμφωνιών, ο κόσμος πρέπει να κάνει πράξη τις υποσχέσεις για δράση ώστε να επωφεληθούν τα πλέον ευάλωτα παιδιά το 2016.

Νέα Υόρκη, 17 Δεκεμβρίου 2015 - Περισσότερα από 16 εκατομμύρια μωρά γεννήθηκαν σε εμπόλεμες ζώνες το 2015 - 1 στις 8 όλων των γεννήσεων σε όλο τον κόσμο τη χρονιά αυτή - ανακοίνωσε σήμερα η UNICEF, ένας αριθμός που υπογραμμίζει σε πόσο ευάλωτη θέση βρίσκονται όλο και περισσότερα παιδιά.

«Κάθε δύο δευτερόλεπτα, ένα νεογέννητο παίρνει την πρώτη ανάσα του εν μέσω μιας σύγκρουσης, συχνά κάτω από τρομακτικές συνθήκες και χωρίς πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη», δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF Anthony Lake. «Πάρα πολλά παιδιά ξεκινούν τώρα τη ζωή τους μέσα σε ακραίες συνθήκες - από συγκρούσεις και φυσικές καταστροφές, μέχρι φτώχεια, ασθένειες ή υποσιτισμό. Μπορεί να υπάρξει ένα χειρότερο ξεκίνημα στη ζωή;»

Σε χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις, όπως το Αφγανιστάν, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Ιράκ, το Νότιο Σουδάν, η Συρία και η Υεμένη, ή σε επικίνδυνα ταξίδια για να ξεφύγουν από τις μάχες, νεογέννητα παιδιά και οι μητέρες τους, αντιμετωπίζουν τεράστιους κινδύνους. Οι έγκυες μητέρες διατρέχουν τον κίνδυνο να γεννήσουν χωρίς ιατρική βοήθεια και σε ανθυγιεινές συνθήκες. Τα παιδιά τους είναι πιο πιθανό να πεθάνουν πριν φτάσουν τα πέμπτα τους γενέθλια και βιώνουν ακραίο - ή "τοξικό" - στρες, που μπορεί να αναστείλει την μακροπρόθεσμη συναισθηματική και γνωστική τους ανάπτυξη.

Εκτός από τις συγκρούσεις, η φτώχεια, οι επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος και της έλλειψης ευκαιριών, καθιστούν τα παιδιά όλο και πιο ευάλωτα και έχουν ωθήσει εκατομμύρια σε επικίνδυνα ταξίδια μακριά από τα σπίτια τους.

• Περισσότερα από 200.000 παιδιά έκαναν αίτηση για άσυλο σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα στους πρώτους εννέα μήνες του 2015 και ήλθαν να προστεθούν στα 30 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους μέχρι το 2014 εξαιτίας των πολέμων, της βίας και των διώξεων. Περισσότεροι άνθρωποι είναι τώρα εκτοπισμένοι σε σύγκριση με οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου.
• Πάνω από το ένα τέταρτο ενός δισεκατομμυρίου παιδιών - ή το 1 στα 9 - ζουν σε χώρες και περιοχές σε σύγκρουση και αντιμετωπίζουν τεράστια εμπόδια στην υγεία, την εκπαίδευσή και την ευημερία τους.
• Πάνω από μισό δισεκατομμύριο παιδιά ζουν σε περιοχές όπου οι πλημμύρες είναι πολύ συχνές και σχεδόν 160 εκατομμύρια ζουν σε ζώνες υψηλής ή εξαιρετικά υψηλής ξηρασίας.
• Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ του συνόλου των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αν και αποτελούν περίπου το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού.

«Οι τελευταίοι μήνες του 2015, έχουν δει τον κόσμο να ενώνεται γύρω από την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και μια νέα παγκόσμια αναπτυξιακή ατζέντα. Αυτές οι φιλόδοξες συμφωνίες παρουσιάζουν μια τεράστια ευκαιρία, αν μπορούμε να μετατρέψουμε τις υποσχέσεις μας σε δράση για τα πιο ευάλωτα παιδιά», δήλωσε ο Anthony Lake. «Αν αντιμετωπίσουμε τις αιτίες για τις οποίες τόσες πολλές οικογένειες αισθάνονται την ανάγκη αυτές και τα παιδιά τους να ξεριζωθούν από τις εστίες τους - με την επίλυση των συγκρούσεων, με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, με την επέκταση των ευκαιριών, μπορούμε να κάνουμε το 2016 μια χρονιά ελπίδας - όχι ένα έτος απελπισίας για εκατομμύρια».

Για πληροφορίες και συνεντεύξεις επικοινωνήστε με τη UNICEF (κ. Ηλίας Λυμπέρης), τηλ.: 210-7255555 ή 6944-653799

Ηλεκτρονική δημοσίευση:

https://www.unicef.gr/ημέρα-του-παιδιού-τηλεμαραθώνιος-αγάπης-unicef/a2-757-8

Ελληνική Εθνική Επιτροπή UNICEF

Διεύθυνση Ενημέρωσης

Μια νέα πολιτική περίοδος που ορίζεται από την κρίση των ποικίλων «εναλλακτικών δρόμων» και πειραματισμών σε σειρά χωρών της νότιας Αμερικής.

Σημειώσεις για τη Βενεζουέλα

---

Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στη Βενεζουέλα, η κυβέρνηση Μαδούρο και γενικά το στρατόπεδο των Τσαβιστών, ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά από την αστική, φιλοαμερικάνικη (και διαχρονικά πραξικοπηματική) αντιπολίτευση.

Η σημαντικότατη αυτή πολιτική αυτή μεταβολή, μαζί και η ήττα της κεντροαριστεράς στην Αργεντινή από το στρατόπεδο των νεοφιλελεύθερων, σηματοδοτεί την είσοδο σε μια νέα πολιτική περίοδο που ορίζεται από την κρίση των ποικίλων «εναλλακτικών δρόμων» και πειραματισμών σε σειρά χωρών της νότιας Αμερικής.

Οι εξελίξεις αυτές μας αφορούν και απαιτούν μελέτη, μακριά από λογικές που υποτιμούν τη σημασία τους ή διεκδικούν μετά θάνατο δικαιώσεις.

Μπολιβοριανή επανάσταση;

Όχι το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά η ακριβής πολιτική εξέταση του  χαρακτήρα και της έκτασης των κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικών θεσμικών  μετασχηματισμών στη Βενεζουέλα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αναφορές  σε ‘’επανάσταση’’ και πολύ περισσότερο για «σοσιαλιστική μετάβαση» στη χώρα, ήταν και είναι περισσότερο εκδήλωση στόχευσης παρά πραγματικότητα. Η βασική δομή της οικονομίας και της κρατικής διάρθρωσης, αντιστοιχεί σε αυτήν μιας καπιταλιστικής χώρας με εδραία την ατομική ιδιοκτησία και ειδικά την κυριαρχία των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Φυσικά με μεγάλες ιδιορρυθμίες.  Η πραγματική εξουσία ήταν και είναι στα χέρια της αστικής τάξης και ειδικά εκείνων των δυναμικών τμημάτων της που είναι οργανικά διασυνδεδεμένες με τις ΗΠΑ και γενικά την «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση».

Τούτο όμως δε σημαίνει ότι αυτή η κυριαρχία, δεν είχε δεχθεί σοβαρά πλήγματα (εθνικοποιήσεις  επιχειρήσεων, μορφές εργατικού ελέγχου, αλλαγές στο Σύνταγμα) και κυρίως σημαντική πολιτική απειλή, μέσα από τις διαδικασίες που σηματοδότησε ο Τσαβισμός και ειδικότερα η αντιφατική αλλά αυξανόμενη πολιτική δράση των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων στη Βενεζουέλα.

Ας γίνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένοι: Η Μπολιβοριανή διαδικασία και η δυναμική της ταξικής πάλης με εθνική και διεθνή διάσταση που ξεδιπλώθηκε,  έφερε στο προσκήνιο το ερώτημα αλλά και τη δυνατότητα ενός πρωτότυπου δρόμου για την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Η συνεισφορά της δεν κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα (που άλλωστε δεν είναι ακόμη αμετάκλητο αρνητικό).

Άλλη μια αποτυχία του  κοινοβουλευτικού δρόμου;

Είναι αλήθεια πως το παράδειγμα της Βενεζουέλας από πολλά ρεύματα υμνήθηκε ως ένας ακόμη μαγικός εύκολοςκοινοβουλευτικός δρόμος προς το σοσιαλισμό. Ασφαλώς εδώ υπήρχε και υπάρχει σαφής πολιτική σκοπιμότητααπό αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις που ήθελαν να δικαιολογήσουν τη δική τους συστημική πολιτική, αναζητώντας αναλογίες με το πείραμα του Τσάβες. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική. Συμμετρικό ανάλογο αυτής της λογικής είναι η υποτίμηση «από τα αριστερά» των δυναμικών και των δυνατοτήτων που αναδείχτηκαν στη χώρα αυτή.

Ωστόσο, απέχει  μίλια από την πραγματικότητα η εικόνα μιας ανέφελης κοινοβουλευτικής πορείας. Από το 1999 που αναδύθηκε ο Τσάβες έως σήμερα, αναπτύχθηκε μια ταραχώδης κοινωνική και πολιτική διαδικασία, οξύτατων ταξικών και πολιτικών αναμετρήσεων, που τα είχε όλα: Ένοπλο στρατιωτικό πραξικόπημα οργανωμένο από την ντόπια αστική ελίτ και τους Αμερικάνους, οικονομικό σαμποτάζ και εκτεταμένο λοκ αουτ σε επιχειρήσεις κλειδιά, ένοπλα σαμποτάζ και επιθέσεις από την αντιπολίτευση με δεκάδες νεκρούς, τεράστιες εργατικές και λαϊκές διαδηλώσεις, αλλά και συγκρότηση (όχι πετυχημένη τελικά) ακόμη και ένοπλων λαϊκών επιτροπών για την υπεράσπιση της κυβέρνησης και κυρίως των καταχτήσεων.

Αν κάτι έχει ιδιαίτερη σημασία στο πείραμά της Βενεζουέλας βρίσκεται ακριβώς στην παρουσία αλλά- δυστυχώς αυτό είναι το κύριο- και τα όρια των εξωκοινοβουλευτικών δράσεων και της οργάνωσης της εργατική τάξης, που μόνο αυτά μπορούσαν να χαράξουν βαθιά τη γραμμή αντιπαράθεσης και να κρίνουν την έκβαση της συνολικής μάχης αξιοποιώντας και την κυβέρνηση.

«Σοσιαλισμός» της αναδιανομής και της κατανάλωσης

Όπως πάντα, απαιτείται «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Η Μπολιβοριανή διαδικασία αναπτύχθηκε ως απάντηση στην   φτωχοποίηση που οδηγούσε ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, η απέραντη χλιδή και διαφθορά της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της και στην ταπείνωση  του λαού από την δουλική γονυκλισία στις ΗΠΑ.

Σε γενικές γραμμές, η απάντηση του Τσαβισμού, ήταν η παρέμβαση στο πεδίο της αναδιανομής προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα όσων ήταν πεταγμένοι έξω από την βασική οικονομική δομή της χώρας.

Την δυνατότητα αυτή την προσέφεραν τα έσοδα από την άντληση και την πώληση του πετρελαίου, τα οποία στη συνέχεια, μέσω της κυβερνητικής μηχανής,  επιδοτούσαν γενναία προγράμματα ενάντια στη φτώχεια, τους τομείς της παιδείας, της υγείας και της διατροφής.

Η πολιτική αυτή οδήγησε σε σημαντική βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Το βασικό πρόβλημα με αυτή τη βελτίωση δεν είναι η έκτασή της, αλλά το γεγονός ότι δεν   έχει δομικά χαρακτηριστικά.

Πραγματικά, την ίδια στιγμή, οι κύριοι τομείς της οικονομίας, είναι στον ιδιοκτησιακό, οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της αστικής τάξης στη χώρα, με παράλληλη δυνατότητα υψηλού βαθμού ενσωμάτωσης της ενταγμένης στη βασική παραγωγική διαδικασία εργατικής τάξης, με τη βοήθεια βεβαίως και των υποταγμένων επίσημων συνδικάτων.

Αυτός ο ιδιόμορφος δυϊσμός στη διάταξη των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, αναπτύσσεται πάνω σε ένα έδαφος ναρκοθετημένο. Πολύ περισσότερο που αυτή η στρατηγική είναι υποθηκευμένη εντός του ευρύτερου πεδίου συνεχούς διακύμανσης και  ελέγχου της αγοράς πετρελαίου από τις ΗΠΑ και τις δυνάμεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Με αυτή την έννοια, μεγαλύτερη σημασία από τη διαφορά  ηγετικών προσόντων μεταξύ Τσάβες και Μαδούρο, έχει η υψηλή τιμή πετρελαίου παλιότερα και η καταβαράθρωσή της σήμερα που οδήγησε τη Βενεζουέλα σε μεγάλη οικονομική κρίση, με βαριές επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά στον «πόλεμο του πετρελαίου» στο διάγγελμα του ίδιου του Μαδούρο, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.

Να σημειώσουμε εδώ το νήμα που συνδέει τις οικονομικές με τις πολιτικές ριζοσσπαιτικές αλλαγές  (ή την απουσία τους): Χωρίς ένα ισχυρότατο κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας σε εθνική κλίμακα και ταυτόχρονα αποκεντρωμένο, που να αποτελεί τη βασική παραγωγική μηχανή στήριξης των λαϊκών στρωμάτων, στερείται ουσιώδους πεδίου και υλικότητας μια ουσιαστική λογική συμμετοχής, ελέγχου, αυτοοργάνωσης και τελικά επαναστατικής εξουσίας τους.

Το τοπίο του Μπολιβοριανού δρόμου και οι ιδιαιτερότητές του

Υπέρ της ρεαλιστικότητας του Μπολιβοριανού δρόμου, εκτός του πετρελαίου, συνηγόρησαν και άλλοι παράγοντες, αλληλένδετοι μεταξύ τους,  εξίσου σημαντικοί.

Πριν από όλα, η κοινωνική δομή της χώρας που διαχρονικά άφηνε εκτός οποιουδήποτε «κοινωνικού συμβολαίου» εκατομμύρια ξυπόλητων και φτωχών. Ο κόσμος αυτός, περίπου 30% του πληθυσμού,  ήταν σε όλες τις μάχες (και τις εκλογές) με το μπλοκ των Τσαβικών. Οι πολιτικές μετατοπίσεις ήταν από εκεί και πέρα.

Εκτός όμως από αυτά τα στρώματα, η γραμμή «εθνικής αντιϊμπεριαλιστικής άμυνας και αξιοπρέπειας» απέναντι στις ΗΠΑ, που εγκαινίασε και υλοποίησε με πλειάδα πρωτοβουλιών ο Τσάβες, εκτός από ρητορική που «μιλούσε» στις μάζες, πατούσε και στην φιλοδοξία μικροαστικών, μεσοαστικών ή/και αστικών στρωμάτων να επιζήσουν έναντι του αφανισμού τους από την αρπακτικότητα των πολυεθνικών και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο αφορούσε και αφορά και σημαντικά τμήματα της κρατικής γραφειοκρατίας και του στρατού. Η ιδιαίτερα επισφαλής αυτή «συμμαχία» ή ανοχή, είναι η πρώτη που δοκιμάστηκε αρνητικά με την οικονομική κρίση και την αδυναμία της κυβέρνησης Μαδούρο να απαντήσει.

Το αστικό πολιτικό σύστημα στη Βενεζουέλα, πριν ακόμη και από την ανάδυση Τσάβες, πνιγμένο στη διαφθορά και την απέραντη ανυποληψία των αστικών κομμάτων, χαρακτηρίζεται από την έλλειψη σημαντικής συνεκτικότητας και ιδιαίτερα από την απουσία αποτελεσματικών μορφών πολιτικής ενσωμάτωσης και πειθούς. Η αλαζονεία ότι «καθαρίζουμε με τη στήριξη των ΗΠΑ, των παραστρατιωτικών και τον έλεγχο των τηλεοπτικών μέσων», άφησε περιθώρια για ρωγμές και τομές από μεριάς των λαϊκών πολιτικών δυνάμεων.

Ιδιομορφία όμως στη Βενεζουέλα (και αλλού στη Λατινική Αμερική), αποτελούσε πάντα και ο στρατός και η παράδοση παρουσίας και παρέμβασης κυρίως αντιιμπεριαλιστών πατριωτών αλλά και αριστερών κομμουνιστικών στοιχείων. Από εκεί βγήκε και ο Τσάβες. Χάρις και σε αυτές τις δυνάμεις, αποκρούστηκε το πραξικόπημα του 2002 εναντίον του.

Θα ήταν ωστόσο λάθος να μην προσθέταμε σε όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες, αυτή που συνιστά η παράδοση «θράσους» και η τόλμη πειραματισμών που χαρακτηρίζει ποικίλα ρεύματα στη Λατινική Αμερική. Ας μη ξεχνάμε ότι και ο δρόμος του Τσε και του Κάστρο, ήταν έκφραση αυτών των πειραματισμών, παρά της «ορθοδοξίας». Με αυτή την έννοια οφείλουμε και μεγαλύτερο σεβασμό σε αυτές τις προσπάθειες στη Βενεζουέλα.

 Τα όρια και οι προοπτικές

Στη σημερινή φάση, στη Βενεζουέλα καταγράφηκαν ακριβώς τα πολιτικά  όρια και τελικά το ανέφικτο  της κοινωνικής αλλαγής μέσω κυρίως του πεδίου της αναδιανομής και με βασικό εργαλείο την κυβερνητική εξουσία, χωρίς δομική μεταβολή στο πεδίο της ιδιοκτησίας και του κράτους. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, παρά το γεγονός ότι στη χώρα αυτή δοκιμάζεται η πιο ριζοσπαστική εκδοχή αυτής της προσέγγισης.

Τηρουμένων των αναλογιών και με πολύ μεγάλες διαφορές, παρατηρείται μια ευρύτερη πολιτική διαδικασία κόπωσης και τελικά ήττας αντίστοιχων (πολύ πιο συντηρητικών) πολιτικών στρατηγικών σε Αργεντινή, Βραζιλία, Ελλάδα και αλλού.

Ανάμεσα όμως σε ένα «τελικό συμπέρασμα» και σε μια διαδρομή τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών μετατοπίσεων και εμπειριών, υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης. Διότι τελικά,  δεν υπάρχει «θετική και αρνητική πείρα», παρά τις νίκες και ήττες. Όταν η διαδρομή του εργατικού και λαϊκού κινήματος συζητιέται ανοιχτά και προωθητικά, η εμπειρία είναι μόνο θετική. Ειδικά όταν η συζήτηση γίνεται μεταξύ μαχόμενων ανθρώπων, κινημάτων και ρευμάτων,  που δίνουν πραγματικές μάχες. Και στη Βενεζουέλα πρόκειται για αυτή την περίπτωση, η οποία, ας μη ξεχνιόμαστε, είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς ακόμη και η πολιτική μεταβολή, λόγω του Προεδρικού (και όχι πρωθυπουργικού) συστήματος, δεν είναι εύκολο να μετασχηματιστεί σύμφωνα με τα σχέδια  των νεοφιλελεύθερων.

ΥΓ: Το Τσαβικό στρατόπεδο έχει κερδίσει περί τις 15 εκλογικές αναμετρήσεις. Όλες χαρακτηρίστηκαν από τις ΗΠΑ, ως αποτέλεσμα νοθείας, βίας και χουντικής τρομοκρατίας. Τώρα, που έβγαλαν τους δικούς τους, εν χορώ όλοι μίλησαν για «άψογη» διαδικασία…

Π.Μ.

http://www.pandiera.gr/

Κινηματογράφος - Ο ΨΥΛΛΟΣ- ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ

"Ο ΨΥΛΛΟΣ- ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ"

            Κινηματογράφος            

https://youtu.be/mw0TYUL28YI

Περιοχή συνημμένων

Προβολή βίντεο YouTube Ο ΨΥΛΛΟΣ- ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ.avi

Ο ΨΥΛΛΟΣ- ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ.avi

Ο ΨΥΛΛΟΣ- ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ.avi Ψύλλος είναι ο τίτλος μια χειρόγραφης εφημεριδούλας, που εκδίδει και συντάσσει ένας δωδεκάχρονος μαθητής, σ' ένα απομονωμένο χωριό της ορεινής Ολυμπίας. ο Ηλίας Σεϊτανίδης. «Ψύλλος» είναι όμως κι ο ίδιος ο μικρός Ηλίας, γιατί είναι τόσο πολύ ταυτισμένος με την εφημερίδα του, ώστε κανείς πια να μην τον φωνάζει με το πραγματικό του όνομα. Κι όπως γράφει ο ίδιος σ' ένα φύλλο της εφημερίδας του, «ο Ψύλλος είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, είναι το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου, είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά...». Μια διεισδυτική ματιά στην ελληνική επαρχία στα τέλη της δεκαετίας του '60. Πολυβραβευμένη ταινία σε παγκόσμιο επίπεδο, και πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του σκηνοθέτη, με απολαυστικές ερμηνείες.

«Το ταξίδι του Πρόσφυγα από το Αιγαίο Πέλαγος ως το Βερολίνο ακολουθώντας τον Άσεμ»

 Μέσα από το φωτογραφικό της φακό η βραβευμένη Μάρω Κουρή 

Η βραβευμένη φωτορεπόρτερ Μάρω Κουρή αποτυπώνει το ταξίδι εννέα Σύρων προσφύγων προς τη δική τους γη της επαγγελίας, το Βερολίνο. 30.11- 14.12 στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων «Από τα νερά του Αιγαίου ως το Βερολίνο με τον Άσεμ» Έκθεση Φωτογραφίας Μάρω Κουρή «Από τα νερά του Αιγαίου ως το Βερολίνο με τον Άσεμ» 30.11- 14.12 | Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων Στο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, από τις 30.11 έως 14.12, την έκθεση φωτογραφίας της Μάρως Κουρή με τίτλο: «Το ταξίδι του Πρόσφυγα από το Αιγαίο Πέλαγος ως το Βερολίνο ακολουθώντας τον Άσεμ» παρουσιάζει ο "105,5 Στο Κόκκινο". 

Μέσα από το φωτογραφικό της φακό η βραβευμένη με τα διεθνή βραβεία PX3 και SCOOP φωτορεπόρτερ αποτυπώνει το ταξίδι εννέα Σύρων προσφύγων προς τη δική τους γη της επαγγελίας, το Βερολίνο. Λίγα λόγια για το οδοιπορικό: Όλα ξεκίνησαν όταν ο 22χρονος Άσεμ Άσνα, φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Δαμασκού, αποφασίζει να βοηθήσει εθελοντικά στο νοσοκομείο της περιοχής του αφήνοντας τις σπουδές του και τη μεγάλη του αγάπη για το 3D printing. 

Ο ακρωτηριασμός του ποδιού του, η γνωριμία του με δύο ακόμα άτομα που απέκτησαν σοβαρές αναπηρίες, ως απόρροια του πολέμου, και κυρίως η βαθιά του επιθυμία να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο μέσω της επιστήμης του, οδήγησαν την 9μελή πια ομάδα, ανάμεσα στην οποία και μέλη της οικογένειάς του, να αναζητήσει το μέλλον της σε ένα πρόσφορο έδαφος. 

Η Μάρω Κουρή ακολουθεί τα βήματά τους από τη Μυτιλήνη στην Ειδομένη, τα Σκόπια, τη Σερβία, την Κροατία και την Αυστρία μέχρι τον τελικό τους προορισμό, το Βερολίνο. Info: Διάρκεια έκθεσης: 30.11- 14.12 Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134, Αθήνα 

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή: 10:00-18:00 

___________________ 

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000020904/To-taksidi-tou-Prosfuga-apo-to-Aigaio-Pelagos-os-to-Berolino-akolouthontas-ton-Asem

Eν μέσω θαλασσοταραχής και άσχημων καιρικών συνθηκών

George Ioannidis

* Φωτογραφία που δεν θα πιστεύατε ότι είναι αληθινή! *

13 Απρ. 2008 - Το δεξαμενόπλοιο "Shinyo Sawako" με σημαία Hong Kong, χωρητικότητας 269.958 τόνων, μήκους 326 μ. και πλάτους 56 μ., εν μέσω θαλασσοταραχής και άσχημων καιρικών συνθηκών προσπαθεί να δώσει κάβους ή συρματόσχοινα σε ρυμουλκό ανοιχτής θαλάσσης (διάσωσης), στην "Θάλασσα της Νότιας Κίνας", με σκοπό τη ρυμούλκηση. 

Προηγουμένως το δεξαμενόπλοιο είχε συγκρουσθεί με το κινέζικο αλιευτικό σκάφος "Lurongyu 2177", το οποίο βυθίστηκε αμέσως, με αποτέλεσμα μόνο δυο από τα 18 μέλη του πληρώματος να διασωθούν.

~~~~~~~~~~

Apr. 13, 2008 – South China Sea: Rumoured to be a picture taken seconds prior to collision, this is actually a picture of a salvage tug connecting to the Chinese tanker "Shinyo Sawako". The tanker had collided with a Chinese fishing vessel, sinking it and killing 16 of the 18 sailors aboard.

Τhe caption is pretty clear. People think it's a picture taken just before the collision. But it's just a picture of the tug connecting to the tanker. The fishing boat, which sunk killing 16, isn't shown.

Αρπακτικά αρπάζουν την Γη των Απάτσι και ότι έχει απομείνει από τους Ινδιάνους

Η Eleni Karasavvidou // K.M. Rice.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΑΤΣΙ.

Αρπακτικά αρπάζουν την Γη των Απάτσι και ότι έχει απομείνει από τους Ινδιάνους

K.M. Rice

Katniss is real, and she is an Apache.

While we were all looking the other way, sacred Apache land (that was also property of the American people as a whole) was sold to an Australian-British mining company that will soon have the rights to leave a 2-mile crater in the area. How did this happen? Senators John McCain and Jeff Flake slipped the deal in at the last minute at the bottom of a much-needed military defense spending bill. Apache have been camped out on the sacred site of Oak Flat ever since, and this young warrior, along with a handful of others, traveled to NYC all the way from Arizona to try to bring attention to her people's plight.


Let's help this story spread and let this real life rebel know that she is not alone, and that the American people won't stand for this betrayal to us all.

Petition: https://secure.avaaz.org/…/stand_with_the_apache_global_l…/…

Article: http://www.nytimes.com/…/opinion/selling-off-apache-holy-la…

Κάτνις, είναι αληθινό, και είναι ένας Απάτσι.

Ενώ ήμασταν όλοι προς την άλλη μεριά, ιερή γη απάτσι (που ήταν επίσης ιδιοκτησία του αμερικανικού λαού ως σύνολο) πωλήθηκε στην αυστραλιανή-βρετανική εταιρεία εξόρυξης, που σύντομα θα έχει το δικαίωμα να αφήσει έναν κρατήρα 2 χιλιομέτρων στο Στην περιοχή. Πώς συνέβη αυτό; Γερουσιαστές τον τζον μακκέιν και ο τζεφ flake γλίστρησε η συμφωνία με την τελευταία στιγμή στον πάτο ενός πολυπόθητη στρατιωτική άμυνα δαπάνες, μπιλ. Απάτσι έχουν κατασκηνώσει στο ιερό τόπο του oak διαμέρισμα από τότε, και αυτός ο νέος πολεμιστής, μαζί με μια χούφτα άλλων, ταξίδεψε στην nyc όλο το δρόμο από την αριζόνα για να προσπαθήσουμε να φέρουμε την προσοχή στην κατάσταση των ανθρώπων.

Ας βοηθήσουμε την ιστορία εξαπλώθηκε κι ας είναι η πραγματική ζωή επαναστάτες γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνη της, και ότι ο αμερικανικός λαός δεν θα αντέξει για την προδοσία για όλους μας.

Αναφορά: Https://secure.avaaz.org/…/stand_with_the_apache_global_l…/…

Άρθρο: Http://www.nytimes.com/…/opinion/selling-off-apache-holy-la…

Θέλω να συνεχίσω να εξερευνώ τον φόβο

Ο ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

 συγγραφέας, βιβλίο, εκδόσεις, λογοτεχνία,

rongaliolio.jpg

«Η λογοτεχνία μπορεί να κρατά ζωντανή την Ιστορία ώστε οι άνθρωποι να μην την ξεχνούν», λέει ο Περουβιανός συγγραφέας Σαντιάγο Ρονκαλιόλο

Συντάκτης: 

Μικέλα Χαρτουλάρη

Λίμα, Ιούνιος 1978. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει κόκκινες σημαίες με λέξεις που κουβαλούν προβλήματα: «Κόμμα», «Κίνημα», «Μέτωπο», «Κομμουνιστικό», «Σοσιαλιστικό», «Εργατικό», «Αγροτικό», «Επαναστατικό»… Το Περού ετοιμάζεται για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές του μετά τη δικτατορία και για τη μετάβαση στη Δημοκρατία. Μέσα στα σπίτια, όμως, όλοι είναι καρφωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις που αναμεταδίδουν τα ματς από το Μουντιάλ της Αργεντινής. Εκείνη τη μέρα παίζει το Περού με τη Σκοτία, και ο διαιτητής δίνει πέναλτι υπέρ της Σκοτίας.

Η αγωνία των φιλάθλων κορυφώνεται, όμως ο ηρωικός Κιρόγα το αποκρούει. Οι ιαχές που γεμίζουν τον αέρα σβήνουν τον ήχο ενός πυροβολισμού. Ο 40άρης Χοακίν Κάλβο πέφτει νεκρός. Ηταν ένας καθηγητής Κοινωνιολογίας που τον εμπιστεύονταν όλες οι αριστερίστικες ομάδες, παρτενέρ στο σκάκι με τον βοηθό αρχειοφύλακα στα Δικαστήρια, Φελίξ Τσακαλτάνα, άνθρωπο συντηρητικό, άκακο, προσκολλημένο στους τύπους.

Τα δύο αυτά πρόσωπα θα γίνουν οι καταλύτες σε μια πολύ σκοτεινή υπόθεση με εξαφανίσεις Περουβιανών φοιτητών στην Αργεντινή του Βιδέλα, με απαγωγές βρεφών από τα κέντρα βασανιστηρίων του Μπουένος Aϊρες και με ανοιχτούς λογαριασμούς από το κυνήγι των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Μια υπόθεση όπου διασταυρώνονται εμμονικοί οπαδοί των νόμων και εμμονικοί οπαδοί των όπλων, ποδοσφαιριστές που γίνονται λαϊκά είδωλα και λαοί που χειραγωγούνται, ασύδοτοι κρατικοί και στρατιωτικοί μηχανισμοί, διπλοί πράκτορες που δρουν κρυφά από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών και εισδύουν στους αριστερούς πυρήνες, ξένοι κομάντο που κάνουν παράνομες συλλήψεις στο πλαίσιο μιας κοινής διακρατικής παραστρατιωτικής επιχείρησης («Κόνδωρ»), γυναίκες απελευθερωμένες και γυναίκες που τηρούν τις παραδόσεις, υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων και όργανα καταστολής τους, νοσταλγοί της δημοκρατίας και νοσταλγοί του φασισμού.

Σ’ αυτή τη δίνη ρίχνει ο Περουβιανός Σαντιάγο Ρονκαλιόλο τους αναγνώστες της Εσχάτης των ποινών (Καστανιώτης, μτφρ. Κώστας Αθανασίου). Είναι το καινούργιο του πολιτικό θρίλερ, το οποίο κουμπώνει με τον Κόκκινο Απρίλη του 2006 (Καστανιώτης, μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου), σε ένα συναρπαστικό μυθιστορηματικό δίπτυχο που εξερευνά το μεταδικτατορικό τοπίο στη Λατινική Αμερική, από την προοπτική της νεότερης γενιάς.

«Το κακό είναι ότι η δημοκρατία προχωρά με πολύ πιο αργούς ρυθμούς απ’ ό,τι η βία» σχολιάζει ο Ρονκαλιόλο. Και αναφέρεται ειδικότερα στις νοτιοαμερικανικές κυβερνήσεις που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να θεραπεύσουν τις αχανείς ανισότητες -φυλετικές, κοινωνικές, πολιτισμικές- οι οποίες εξακολουθούν να τραυματίζουν χώρες όπως το Περού, η Χιλή ή η Αργεντινή.

Χώρες που έζησαν μέχρι πρόσφατα κάτω από στυγνές δικτατορίες (Φουχιμόρι, Πινοτσέτ, Βιδέλα), αλλά γνώρισαν και δυναμικά ένοπλα αντάρτικα. Χαρακτηριστικό το μαοϊκό «Φωτεινό Μονοπάτι» που έδρασε στο Περού τη 15ετία μετά ακριβώς τις «ελεύθερες» εκλογές στις οποίες αναφέρεται η Εσχάτη των ποινών. Σε αυτά θα εστιάσει την ερχόμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα ο 40χρονος σήμερα συγγραφέας, και χρονογράφος στην ισπανική «Ελ Παΐς», ο οποίος προσκλήθηκε από το Φεστιβάλ ΛΕΑ, τις εκδόσεις Καστανιώτη και τα Public, και σήμερα μιλά στην «Εφ.Συν.».

Πιο πολύ πιστεύω στους μικρούς ήρωες

• Με την Εσχάτη των ποινών μεταφέρετε τον αναγνώστη στο παρελθόν του Κόκκινου Απρίλη που κυκλοφόρησε το 2006. Γιατί επιστρέφετε ως συγγραφέας στα τραύματα της Λατινικής Αμερικής, τα οποία μάλιστα συνδέετε με την Ευρωπαϊκή Ιστορία;

«Ο Κόκκινος Απρίλης είχε τεράστια επιτυχία με βραβεία και μεταφράσεις σε πάνω από 20 γλώσσες. Ενδεχομένως παραήταν μεγάλη η επιτυχία του. Ο κόσμος άρχισε να με αντιμετωπίζει περισσότερο σαν πολιτικό παρά σαν συγγραφέα. Κάτι πολύ κολακευτικό στην αρχή, αλλά μάλλον παράξενο στη συνέχεια.

Γι’ αυτό αποφάσισα να αλλάξω πεδίο: αφοσιώθηκα σε εντελώς διαφορετικά σχέδια, όπως οι κωμωδίες ηθών ή τα μη μυθοπλαστικά αφηγήματα (βλ. τον Ουρουγουανό εραστή με πρωταγωνιστή τον Λόρκα και τη λατινοαμερικανική ιντελιγκέντσια), ώστε να ξανακερδίσω μια θέση ως παραμυθάς. Αλλά μόλις έκλεισε αυτός ο κύκλος, αποφάσισα να ξαναγράψω για την πολιτική ιστορία της Νότιας Αμερικής. Και τότε μπροστά μου εμφανίζεται ο εισαγγελέας Τσακαλτάνα και μού λέει “φίλε μου, πρέπει να το παραδεχτείς: είμαι ο άνθρωπός σου!”

»Είναι γεγονός ότι με τριβέλιζε το να μιλήσω για τον φασισμό, τώρα μάλιστα που επιστρέφει στην Ευρώπη. Ξέρετε, συνδέουμε τον φασισμό με τη Γερμανία και φυσικά με την Ιταλία. Ομως όσον αφορά τη στρατιωτική του πτυχή, η αφετηρία και το τέλος του εντοπίζονται στις ισπανόφωνες χώρες.

Ο φασισμός έδειξε τα όπλα του τη δεκαετία του ’30 στον Ισπανικό Εμφύλιο. Και το ’70, οι δικτατορίες της Χιλής και της Αργεντινής κληρονόμησαν τον αντικομμουνισμό του, την αισθητική και τις μεθόδους του. Ετσι, ο χαρακτήρας-καταλύτης στο καινούργιο μου μυθιστόρημα, ο Χοακίν Κάλβο, είναι γεννημένος στην Ισπανία του ’30 και πεθαίνει στη Λατινική Αμερική του ’70. Προσπαθεί να ξεφύγει από τη φρίκη, όμως η φρίκη τον ακολουθεί».

• Απαγωγές παιδιών, κλοπές βρεφών από τις λεχώνες μάνες τους, παράνομες υιοθεσίες, δολοφονίες γονέων, φυλακίσεις ή διωγμοί τους… Είναι η σκοτεινή ιστορία του 20ού αιώνα σε χώρες πληγωμένες από δικτατορίες, εμφύλιους πολέμους ή την αποικιοκρατία, όπως η Αργεντινή, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Αυστραλία αλλά και η Ελλάδα. Αυτό το ζήτημα είναι η καρδιά της Εσχάτης των ποινών. Πόσο βαθιά επηρεάζει τις νέες γενιές στη Λατινική Αμερική;

«Αυτή τη στιγμή, η Λατινική Αμερική προσεγγίζει το παρελθόν της με πολύ πιο κριτική ματιά απ’ ό,τι η Ευρώπη. Στο Περού, στη Χιλή ή στην Αργεντινή οι παλιοί βασανιστές βρίσκονται στη φυλακή ή τουλάχιστον περνούν από δίκες, την ώρα που τόσοι άνθρωποι στην Ισπανία δεν ξέρουν καν πού θάφτηκαν οι παππούδες τους όταν σκοτώθηκαν στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Εμείς είχαμε Ινδιάνους ή μιγάδες προέδρους, ενώ στη Γαλλία εξακολουθούν να ψηφίζουν υπέρ του Εθνικού Μετώπου. Στη σημερινή Αργεντινή, τα παιδιά που έπεσαν θύματα απαγωγών στη διάρκεια της δικτατορίας είναι σήμερα ενήλικες που φροντίζουν τους φυσικούς γονείς τους. Εγώ λοιπόν προσπαθώ να αποτελώ μέρος αυτής της διαδικασίας, έστω ενός μικρού μέρους της. Η Λογοτεχνία μπορεί, πιστεύω, να κρατά ζωντανή την Ιστορία μας, ώστε οι άνθρωποι να μην την ξεχνούν».

• Ησασταν τριών χρόνων το 1978, όταν για πολιτικούς λόγους η οικογένειά σας εξαναγκάστηκε από την τότε στρατιωτική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το Περού. Μεγαλώσατε ως εξόριστο παιδί στο Μεξικό, και επιστρέψατε για το Γυμνάσιο στη Λίμα όταν μαινόταν η αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των ενόπλων κρατικών και παρακρατικών δυνάμεων και του κινήματος «Φωτεινό Μονοπάτι». Τώρα κατοικείτε στη Βαρκελώνη, μια πόλη-κλειδί στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. Με ποιο τρόπο σάς επηρέασε αυτό το σκηνικό;

«Ξεχάσατε ότι επιπλέον είμαι ένας μετανάστης… Και τότε ήρθε η ευρωπαϊκή κρίση, οπότε ως Περουβιανός έγινα πλέον ειδικός και στην Κρίση! Αυτό έγινε! Ολόκληρη η ζωή μου επικεντρώθηκε στο να παλεύω ενάντια στα πολιτικά γεγονότα που εκτυλίσσονταν γύρω μου. Πολύ θα μού άρεσε, λοιπόν, να μη σκέφτομαι την πολιτική, αλλά πώς να το καταφέρω;»

• Και στα δύο πολιτικά θρίλερ σας διαλέξατε ως πρωταγωνιστή έναν συντηρητικό δημόσιο υπάλληλο ο οποίος αφυπνίζεται και αποδίδει δικαιοσύνη. Ο Φέλιξ Τσακαλτάνα Σαλντίβαρ, αρχειοφύλακας που εξελίσσεται σε αντεισαγγελέα, παραβαίνει τους κανόνες διότι δεν μπορεί να αποδεχτεί την κατάχρηση εξουσίας από την Κυβέρνηση, την Αστυνομία ή τον Στρατό, ούτε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύετε πως αυτή η στάση συνιστά την πεμπτουσία της δημοκρατικής συνείδησης;

«Μού αρέσει αυτή η ερώτηση διότι η απάντηση είναι “Ναι”. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα ο κόσμος πίστευε στους ήρωες. Ηταν οι μάρτυρες του καπιταλισμού ή του κομμουνισμού που ήσαν έτοιμοι να πεθάνουν για ένα ιδανικό. Εγώ όμως πιστεύω πιο πολύ στους μικρούς ήρωες, όπως ο Τσακαλτάνα. Δεν είναι κάποιος που σπάει ακριβώς τους κανόνες. Αντίθετα, μάλλον επιμένει στη νόρμα, στην τυπική διαδικασία, επειδή θέλει να είναι σίγουρος πως κάνει το σωστό. Για σκεφτείτε όμως: όταν εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους είναι οι πρώτοι που τους παραβιάζουν, ενδεχομένως η εφαρμογή της γραφειοκρατίας να είναι παραδόξως η μοναδική έντιμη στάση».

• Ενας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας, ο ηγέτης του «Μονοπατιού» Αμπιμαέλ Γκουσμάν, που επέλεξε τη βία ως τρόπο αντίστασης στην κρατική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα, γίνεται πρωταγωνιστής στην έρευνα-βιογραφία Τέταρτη Ρομφαία. Μπορείτε άραγε να τον κατανοήσετε ως γέννημα εκείνης της ταραγμένης εποχής;

«Ο Γκουσμάν είναι το προϊόν της βεβαιότητας ότι τα πολιτικά συστήματα είναι τόσο φρικτά ώστε οποιαδήποτε επανάσταση είναι καλύτερη. Αλλά εκείνος απέδειξε επιπλέον ότι η επανάσταση μπορεί να είναι πιο σκληρή και πιο βίαιη από το Κράτος. Εχω την εντύπωση, ωστόσο, πως ειδικά σήμερα θα είναι περισσότερο ενδιαφέρον να τον “διαβάσει” κανείς από την ευρωπαϊκή σκοπιά.

Διότι ως ξένος που ζει εδώ, βλέπω πολλούς Ευρωπαίους που θέλουν να αλλάξουν το σύστημα. Σ’ αυτό συμφωνώ. Πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα. Ομως όσο έκανα την έρευνά μου για τον Γκουσμάν, έμαθα πριν απ’ όλα να ρωτάω: “είναι όντως καλύτερη η δική σας εναλλακτική προοπτική;”»

• Είστε κι εσείς ένας «αγανακτισμένος» πολίτης; Βλέπετε καθόλου προοπτικές για το κίνημα των Indignados στην Ισπανία;

«Συμμερίζομαι αυτό το συναίσθημα, και συμμετείχα σε πολλές διαδηλώσεις. Αλλά το στοίχημα είναι να γεννήσουν μια αληθινά βιώσιμη εναλλακτική. Για μένα, το “Σύστημα” δεν είναι οι διεφθαρμένοι Ισπανοί πολιτικοί ηγέτες, ούτε οι τράπεζες που πλούτισαν. Για μένα το σύστημα είναι οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία ή οι δάσκαλοι στα σχολεία. Αυτό το σύστημα θέλω να το προστατέψω. Επομένως, χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να προχωρά πέρα από τα σλόγκαν. Τα αριστερά κόμματα κέρδισαν στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Τώρα έχουν μπροστά τους έξι μήνες μέχρι τις εθνικές εκλογές, για να αποδείξουν ότι μπορούν να οργανώσουν και να εφαρμόσουν ένα σχέδιο. Ελπίζω πραγματικά να τα καταφέρουν».

Οι καλοί συγγραφείς μάς κάνουν να σκεφτόμαστε

Γεννημένος το 1975, ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο θα μπορούσε να βολευτεί σ’ αυτό που ονομάζει «caviar left». Ομως δεν το θέλησε.

Στα τέλη του ’90 επέλεξε να εργαστεί στον Συνήγορο του Πολίτη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και διερεύνησε τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες χιλιάδων πολιτών ύποπτων για τις ιδέες τους. Πήγε πολλές φορές στις φυλακές, μίλησε με βασανιστές, με μέλη των ειδικών δυνάμεων που εφάρμοσαν με πρωτοφανή αγριότητα την κρατική καταστολή, αλλά μίλησε και με τους επαναστάτες-υπαρχηγούς του Γκουσμάν που εκτίνει ποινή ισόβιας κάθειρξης.

Αυτή η εμπειρία τον σφράγισε, και όταν το 2006 και 2007 την κατέγραψε στον Κόκκινο Απρίλη και στην Τέταρτη ρομφαία (σ.σ. …του μαρξισμού, Καστανιώτης μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου), κατάφερε να μετατρέψει σε μπεστ σέλερ την ιστορία της ακμής και της παρακμής του ένοπλου αγώνα στο Περού. Τώρα, μαζί με την Εσχάτη των ποινών, τα βιβλία αυτά παρακολουθούν την κληρονομιά της πολιτικής βίας στο Περού αλλά και στην Αργεντινή και στη Χιλή. Ορόσημα, οι εκλογές του 1978 και του 2000 στο Περού.

Σήμερα ο Ρονκαλιόλο ζει στην Ισπανία, καλλιεργεί μια λογοτεχνία που ακουμπά στην επικαιρότητα και βασίζεται στη δημοσιογραφική κ.ά. έρευνα, και συνεχίζει να αναζητά την απάντηση στο ερώτημα «Γιατί η δημοκρατία μένει στα χαρτιά;». Ωστόσο δεν επέστρεψε στο Περού όταν ο πατέρας του, Ραφαέλ Ρονκαλιόλο, παλιός σοσιαλιστής, ανέλαβε την περίοδο 2011-2013 υπουργός Εξωτερικών με πρωθυπουργό τον Ολάντα Ουμάλα…

• Εάν δεχτούμε πως οι δικτατορίες, οι κοινωνικές επαναστάσεις και οι παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι τα κρίσιμα ζητήματα στις δεκαετίες ’70 και ’80 στη Λατινική Αμερική, ποιο θεωρείτε πως είναι σήμερα το κρίσιμο ζήτημα στον δυτικό κόσμο;

«Ο Φόβος. Γι’ αυτό και γράφω για φόβους που έρχονται από την Ιστορία αλλά και από την καθημερινή ζωή. Η Ευρώπη φοβάται τους ξένους. Αποτέλεσμα, είτε τους αφήνουμε να πεθάνουν στη Μεσόγειο είτε οργανώνουμε ακροδεξιές ομάδες για να τους παρενοχλούμε. Ο φόβος οδήγησε τις δυτικές χώρες να εισβάλουν στο Ιράκ και στη Λιβύη και νά τώρα που έχουμε εκεί τις πρωτεύουσες του τρομοκρατικού χαλιφάτου Daesh (σ.σ.: η αραβική ονομασία για το ΙSIS). Ο φόβος αυτοτροφοδοτείται, και προκαλεί νέες αιτίες πανικού».

• Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, έχει ή όχι κάποιον ιδιαίτερο κοινωνικό ρόλο ο συγγραφέας;

«Οι καλοί συγγραφείς κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται. Δεν νομίζω ότι δίνουμε όλες τις απαντήσεις. Αλλά πιστεύω πως οι καλές ιστορίες προκαλούν καίριες ερωτήσεις˙ παρακινούν τους ανθρώπους να τις διατυπώσουν. Θα μου άρεσε πολύ να είμαι ένας από αυτούς τους συγγραφείς…»

• Ποιο είναι το πρόταγμά σας;

«Ως συγγραφέας, θέλω να συνεχίσω να εξερευνώ τον φόβο. Μεγάλωσα μέσα στον φόβο. Ξέρω να τον αναγνωρίζω. Ως πρόσωπο, έχω δύο παιδιά. Θέλω να τα κάνω χαρούμενους και καλούς ανθρώπους. Αυτό είναι το σημαντικότερο».

Το ποδόσφαιρο, όπλο της εξουσίας

• Το 1978, το Μουντιάλ της Αργεντινής με την ευρύτατη απήχησή του χρησίμευσε ως μέσο χειραγώγησης και παραπλάνησης της κοινής γνώμης και ως πλυντήριο για τις αμαρτίες της χούντας. Την ίδια εκείνη εβδομάδα, το Περού ετοιμαζόταν για τη δημοκρατία κυνηγώντας τους κομμουνιστές. Τι είχατε στο μυαλό σας όταν επιλέξατε το σύμβολο του πέναλτι ως άξονα στο μυθιστόρημά σας;

«Αρκεί να κοιτάξετε τις ειδήσεις τις τελευταίες ημέρες. Υψηλά στελέχη της FIFA κατηγορούνται για διαφθορά. Στην Ισπανία, πρόεδροι και παράγοντες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων καταγγέλλονται για απάτες και για παιχνίδια επιρροής. Ομως παράλληλα τόσο στην Ισπανία όσο και στην Αίγυπτο οι φίλαθλοι της μπάλας σκοτώνουν και πεθαίνουν για τις ομάδες τους. Το ποδόσφαιρο είναι το μεγαλύτερο μαζικό θέαμα και, ταυτόχρονα, η μεγάλη σκηνή του συλλογικού αισθήματος. Επομένως, είναι το ιδανικό πεδίο απ’ όπου η εξουσία μπορεί να αντλήσει μεγάλα κέρδη ενόσω παραμυθιάζει τους πολίτες ότι είναι ευχαριστημένοι. Επικίνδυνο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ωδή στη γενιά του 4%

Ο συγγραφέας δίχως πρόσωπο, ανάμεσά μας

http://www.efsyn.gr/arthro/thelo-na-synehiso-na-exereyno-ton-fovo