Οδοιπορικό στο Κομπάνι
Μέρος Β’
Οδοιπορικό της απεσταλμένης του Κόκκινου, Ειρήνης Προμπονά στο Κομπάνι. Από τον καταυλισμό των προσφύγων «Αριν Μιρχάν» στον καταυλισμό των Μαρτύρων του Κομπάνι.
Διαβάστε το πρώτο μέρος του οδοιπορικού
Κείμενο: Ειρήνη Προμπονά
Φωτογραφίες: Μιχάλης Καραγιάννης
Αμέσως μετά τις συναντήσεις μας στο Πολιτιστικό Κέντρο μεταφερθήκαμε στον κοντινότερο καταυλισμό του Σουρούτς που έφερε το όνομα της μαχήτριας Αρίν Μιρχάν.
Βαριά σύννεφα στον ουρανό ταιριαστά με τις σκέψεις μου. Ήδη συγκινησιακά φορτισμένη, πριν καν παρκάρει το βαν που μας μετέφερε οι πρώτες εικόνες ξεδιπλώνονταν έξω απο τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Άνδρες,παιδιά και γκριζόλευκες σκηνές μέχρι όπου φτάνει το μάτι σου. Ο κόμπος που τυλίγονταν μέρες τώρα μέσα μου άρχισε να σφίγγει. Πρώτο συναίσθημα συστολή, σαν να παραβιάζω κάποιου είδους άβατο.
Στην είσοδο μας περίμεναν αρκετοί άντρες καθώς όλοι είχαν ενημερωθεί για την άφιξη της ελληνικής αποστολής. Μας υποδέχτηκε ο Χασάν, δημοτικός σύμβουλος του Σουρούτς που είχε τον καταυλισμό υπό την επίβλεψή του και βρισκόταν μαζί με άλλους άνδρες του καταυλισμού κοντά στην είσοδο.
“Roj bas”, «καλημέρα», «στο κεφάλι μου» χέρια που ακουμπάνε στην καρδιά οι πρώτοι μας χαιρετισμοί και οι συστάσεις. Τετρακόσιες σαράντα εφτά σκηνές στον καταυλισμό «Αρίν Μιρχάν» φιλοξενούν περίπου 3.150 πρόσφυγες με 1.700 απ’ αυτούς να είναι ηλικίας κάτω των 18 ετών.Περίπου οι 50 απ’ αυτούς γύρισαν πίσω στο Κομπάνι πρόσφατα.
Την απορία μου για την επιστροφή τους πίσω δεν πρόλαβα να την εκφράσω. Ένα πλήθος ανθρώπων, παιδιών κυρίως, που χαμογελά και θέλει να μας ξεναγήσει στο σπίτι του βρίσκεται γύρω μας και μεις ξεκινούμε να περπατάμε στους λασπωμένους διαδρόμους που βρίσκονται ανάμεσα στις σκηνές και στα πολύχρωμα απλωμένα ρούχα φτάνοντας στο σχολείο αναζητώντας τους δασκάλους και τους μαθητές.
Το γκρίζο και η λάσπη του καταυλισμού δεν έχει καμία θέση μέσα στο σχολείο των παιδιών. Χρώματα και ζωγραφιές παντού, γκράφιτι με χαρούμενα emoticons στον μουσαμά της σκηνής, δέντρα, λουλούδια παιδικές φωνές και χαμόγελα παντού συνθέτουν το εσωτερικό.
Με την βοήθεια του Ιμπραήμ συζητάμε με τους δασκάλους , για τις ανάγκες των σχολείων του καταυλισμού, για τα μαθήματα, για τα παιδιά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
«Μεγάλο κακό ο πόλεμος και η προσφυγιά» μας λέει ένας απ’ τους δασκάλους. «Τα παιδιά ζητούν να γυρίσουν πίσω, οι ζωγραφιές τους απεικονίζουν την επιστροφή τους στο Κομπάνι, όταν δεν ζωγραφίζουν σκηνές με την βαρβαρότητα των Τζιχαντιστών ή μάχες. Υπάρχει μια ειδική ομάδα που βοηθά για την ψυχολογική αποκατάσταση των παιδιών εδώ, για να μπορέσουν να ξεχάσουν λίγο την βαρβαρότητα που είδαν τα παιδικά τους μάτια».
Ο κόμπος σφίγγει κι άλλο μέσα μου. Ακούω τον Ιμπραήμ να μεταφράζει κοιτάζοντας γύρω μου τα παιδιά που έχουν μαζευτεί. Στο πρόσωπό τους αναγνωρίζω εκατοντάδες παιδιά στις πλατείες του κόσμου, στις πλατείες της χώρας μου, στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων που φτάνουν στα χωρικά μας ύδατα έχοντας γνωρίσει πολλές ακόμα εκδοχές της βαρβαρότητας πριν καν μάθουν στη γλώσσα τους τι σημαίνει η ίδια λέξη.
«Πεντακόσια πενήντα παιδιά είναι ηλικίας 7 έως 10 ετών και διακόσια περίπου 11- 15 ετών» η ήρεμη τραγουδιστή φωνή του Ιμπραήμ εξακολουθεί να μεταφράζει απο τα κουρδικά στα ελληνικά.
Τα παιδιά διδάσκονται, αραβικά, βιολογία, μαθηματικά, αγγλικά, μουσική και οι ανάγκες σε τετράδια, μολύβια και σχολικά είδη είναι μεγάλες. Τα βιβλία έρχονται απο τα ελεύθερα χωριά του Αρφίν και του Τζαζίρα.
Με δεκάδες παιδιά να μας ακολουθούν περάσαμε απο τις σκηνές του καταυλισμού. Οι δουλειές της ημέρα είχαν τελειώσει και σε κάθε μας χαμόγελο ή χαιρετισμό οι είσοδοι των σκηνών άνοιγαν για να μας υποδεχτούν. Για τσάι, για φαγητό οι γυναίκες μας προσκαλούσαν να μπούμε στη σκηνή τους, στο σπίτι τους να κάτσουμε μαζί τους. Πρόσωπα όμορφα, πολλά επιβλητικά «χαραγμένα» απο τα σημάδια της πρόσφατης Ιστορίας του τόπου τους, χαμογελαστά με βλέμμα αγέρωχο και περήφανο. Κανείς τους, ούτε παιδί, ούτε μεγάλος δεν ζήτησε τίποτα....το μόνο που ζητούν είναι ο κόσμος να μάθει για το Κομπάνι και την αντίσταση του λαού τους. Να μάθει τι σημαίνει αυτή τους η πράξη. Να καταλάβει, ίσως, άλλο ένα αυτονόητο της Ιστορίας.
Τα ορφανά παιδιά και οι οικογένειες των Κούρδων που έχουν χάσει μαχητές και μαχήτριες στο Κομπάνι ζουν σ’ ένα ξεχωριστό καταυλισμό, τον «Καταυλισμό των μαρτύρων» που αποτελείται απο κοντέινερς και βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά απο τον καταυλισμό προσφύγων «Αριν Μιρχάν». Εβδομήντα οικογένειες, γυναίκες και παιδιά κυρίως , γύρω στα 500 άτομα με τα 100 απο αυτά να είναι παιδιά.
Ο Μαχμούντ Σιχάντ είναι πατέρας 2 μαρτύρων. Έχει χάσει 2 γιούς τον ένα στις μάχες του PKK τον δεύτερο τώρα στο Κομπάνι. Οι δυο κόρες του βρίσκονται στο αρχηγείο του PKK και στο Τζαζίρα.
Κρατά στα χέρια του τη φωτογραφία του μάρτυρα γιού του και της κόρης του και μας μιλά για τους Τζιχαντιστές με την έκφραση του ανθρώπου που έχει ζήσει τη φρίκη, που γνωρίζει την απώλεια και τον πόνο του ξεριζωμού. Όμως τα λόγια τους δεν αφορούν τον ίδιο και τον λαό του μονάχα.
«Αυτή η κατάσταση ένωσε το Κουρδιστάν, λέει ο Μαχμούντ. Το Χαλιφάτο αποτελεί κίνδυνο για όλο τον κόσμο. Ενωμένοι πολεμάμε τον εχθρό. Ο πόλεμος και η αντίσταση γίνεται για την δημοκρατία. Θέλουμε όλοι να έχουν μέρος σε αυτήν! Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε οι λαοί και χρειαζόμαστε βοήθεια» ολοκληρώνει ο Μαχμούντ που είπε τόσα αλλά δακρύζει, στο άκουσμα του σεβασμού και του θαυμασμού που τρέφουμε για τον αγώνα τους εδώ.
«Πρέπει να ξέρετε» μας λέει συγκινημένος ο Μαχμούντ «πως αυτό τον αγώνα μας δίδαξε ο Οτσαλάν.
Αυτός μας δίδαξε τα πάντα. Μεταφέρετε το μήνυμα πως ο Οτσαλάν πρέπει να ελευθερωθεί....κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να είναι φυλακή για τέτοιους λόγους...».
Τέλος ο Μαχμούντ μας μίλησε για το Ισλαμικό Κράτος. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θρησκεία, καμία θρησκεία δε λέει ν’ αποκεφαλίζεις και να καις ανθρώπους ζωντανούς. Πολεμάμε γι’ αυτό...εμείς και τα παιδιά μας».
Ελάχιστα χιλιόμετρα πιο κάτω, στα σύνορα, το Κομπάνι επιβεβαίωνε τα λόγια του Μαχμούντ με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Για μια ακόμη φορά οι πόρτες των κοντέινερς άνοιξαν για όλους μας. Γυναίκες με μικρά τατουάζ στο πρόσωπο και άσπρες μαντήλες μας καλωσόριζαν στα σπίτια τους... κι εμείς με πρόγραμμα φορτωμένο έπρεπε να πάμε στο ραντεβού μας με την δήμαρχο του Σουρούτς την 35χρονη Ζουχάλ Εκμέζ και μετά στα σύνορα.
Στη διαδρομή ο κόμπος μέσα μου είχε λυθεί η αρχική αίσθηση της συστολής με είχε εγκαταλείψει κάνοντας διάφορες σκέψεις γύρω απο την λέξη “Rojava” που σημαίνει «Δύση» , μα μ’ έναν περίεργο τρόπο εγώ τη νιώθω σαν ανατολή....αρκετά χιλιόμετρα μακριά μια νταλίκα προσπαθούσε να φτάσει στην ώρα της κουβαλώντας ένα μήνυμα αλληλεγγύης και στήριξης απο την Ελλάδα γι αυτόν τον περήφανο λαό. Έναν λαό που ενωμένος ξέρει ποιούς και γιατί πολεμάει...
(συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου