Το απάνθρωπο εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας, έχει προκάλεσε οικονομικές ζημίες που αποτιμώνται σε τουλάχιστον 134,499 δισεκ. δολάρια, στα 56 χρόνια της εφαρμογής του! Αυτό αναφέρεται σε επίσημη έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα, το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση μόνο τον τελευταίο διάστημα που αφορά την περίοδο από τον Απρίλιο του 2017 έως τον Μάρτιο του 2018, προκάλεσε απώλειες 4,321 δισεκ. δολαρίων στην Κούβα.
«Στη διάρκεια της περιόδου που καλύπτει η έκθεση, ο αποκλεισμός προκάλεσε απώλειες της τάξης των 4,321 δισεκ. δολαρίων για την Κούβα», αναφέρει το υπουργείο στο επίσημο κείμενο του.
Το εμπάργκο της Ουάσιγκτον στο νησί της επανάστασης, διαρκεί 56 χρόνια και παρότι η Κούβα με τις ΗΠΑ απεκατέστησαν μερικώς τις διπλωματικές σχέσεις τους, τον Ιούλιο του 2015, το αμερικανικό Κογκρέσο διατήρησε το εμπάργκο.
Για πρώτη φορά τέθηκε σε εφαρμογή το 1962, και «σε τρέχουσες τιμές, ο αποκλεισμός προκάλεσε ζημίες που αποτιμώνται σε τουλάχιστον 134,499 δισεκ. δολάρια» για την κουβανική οικονομία, συνεχίζει το υπουργείο.
Από τον Νοέμβριο του 2017, ο Ντόναλντ Τραμπ, αύξησε τις κυρώσεις εναντίον της Αβάνας, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα στην Κουβανική οικονομία.
Τα μέτρα αυτά «είχαν αποτέλεσμα μια σημαντική μείωση των επισκέψεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και προκάλεσαν μεγάλα εμπόδια στις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις κουβανικών επιχειρήσεων με ενδεχόμενους Αμερικανούς εταίρους ή τρίτες χώρες», διευκρινίζεται στο κείμενο του κουβανικού υπουργείου.
«Η ένταση του αποκλεισμού της Κούβας συνοδεύτηκε από μια επιθετική, απειλητική και αναιδή ρητορική και από περιορισμούς εκ μέρους των ανώτατων επιπέδων της αμερικανικής κυβέρνησης, κάτι που δημιουργεί μια μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης και αβεβαιότητα», προστίθεται στην έκθεση.
Βάσει ενός ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών υπό τον τίτλο «Η ανάγκη να τερματιστεί το οικονομικό, εμπορικό και χρηματοδοτικό εμπάργκο που επιβλήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε βάρος της Κούβας», η κυβέρνηση υποβάλλει κάθε χρόνο έκθεση στον ΟΗΕ.
Από το 1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει εγκρίνει 26 φορές αυτή την έκθεση, κάτι που ερμηνεύεται ως απόρριψη του εμπάργκο, αλλά οι ΗΠΑ συνεχίζουν την ιμπεριαλιστική πολιτική τους, επιδιώκοντας με κάθε τρόπο να στραγγαλίσουν οικονομικά τον Κουβανικό λαό.
"Ονειρεύομαι ότι οι άντρες κάποια μέρα θα σηκωθούν και τελικά θα καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι να ζουν μαζί σαν αδέρφια.
Ακόμα κάνω το όνειρο, ότι μια μέρα κάθε βράδυ, κάθε άνθρωπος του χρώματος παγκοσμίως, θα κριθεί στην προσωπική του αξία και όχι στο χρώμα του δέρματος του.
Έχω ακόμα το όνειρο ότι η αδελφότητα θα είναι μια μέρα, λίγο παραπάνω από λίγα λόγια στο τέλος μιας προσευχής, ότι θα είναι αντίθετα το πρώτο θέμα που θα αντιμετωπιστεί σε κάθε συνέλευση.
Έχω ακόμα ένα όνειρο ότι μια μέρα η δικαιοσύνη θα κλειτορίδα, όπως το νερό και η δικαιοσύνη, σαν ένα δυνατό ποτάμι.
Ακόμα ονειρεύομαι ότι μια μέρα ο πόλεμος θα τελειώσει, ότι τα έθνη θα αυξηθούν περισσότερο ο ένας εναντίον του άλλου και δεν θα εξετάσουν ποτέ ξανά τον πόλεμο.
Έχω ακόμα το όνειρο ότι θα μπορέσουμε να σπρώξουμε τους πειρασμούς της απελπισίας και να ρίξουμε ένα νέο φως στο σκοτάδι της απαισιοδοξία.
- Ναι! Θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε την ημέρα που η Ειρήνη βασιλεύει στη γη και την καλή θέληση προς τους άνδρες.
Θα είναι μια υπέροχη μέρα, τα πρωινά αστέρια θα τραγουδήσουν μαζί, και οι γιοι του Θεού θα μεγαλώσουν κραυγές χαράς."
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Μαζί δώσε ζωή σ ' αυτό το όνειρο!
Joéliah
~~~~~~~~
"Je fais le rêve que les hommes, un jour, se lèveront et comprendront enfin qu'ils sont faits pour vivre ensemble comme des frères.
Je fais encore le rêve, qu'un jour chaque soir, chaque homme de couleur dans le monde entier, sera jugé sur sa valeur personnelle plutôt que sa couleur de peau.
Je fais encore le rêve que la fraternité sera un jour, un peu plus que quelques mots à la fin d'une prière,qu'elle sera bien au contraire le premier sujet à traiter dans chaque assemblée.
Je fais encore le rêve qu'un jour la justice ruissellera, comme l'eau et la droiture, comme un fleuve puissant.
Je fais encore le rêve qu'un jour la guerre prendra fin, que les nations se lèveront plus les unes contre les autres et qu'elles n'envisageront plus jamais la guerre.
Je fais encore le rêve que nous serons capable de repousser au loin les tentations du désespoir et de jeter une nouvelle lumière sur les ténèbres du pessimisme.
OUI ! Nous serons capables de hâter le jour où la paix régnera sur la Terre et la bonne volonté envers les hommes.
Ce sera un jour merveilleux, les étoiles du matin chanteront ensemble, et les fils de Dieu pousseront des cris de joie."
Η Αμερική δεν είναι πια η σπουδαιότερη χώρα του κόσμου…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη *
Καλωσόρισες στην Αμερική…
Το εξώφυλλο του περιοδικού “Time” δίνει, για νιοστή φορά, ρέστα αισθητικής και μηνύματος.
Στη σκιά της εθνικής κρίσης του μεταναστευτικού, που αλλοιώνει την εικόνα των ΗΠΑ μπροστά στον καθρέφτη της Ιστορίας, αλλά και το υπόλοιπου πλανήτη, ο βασικός υπαίτιος αυτής της άβολης αλήθειας, “ξεγυμνώνεται” από το περιοδικό “Time”, σε ένα εξώφυλλο που φλερτάρει με τον σκανδαλισμό της μνήμης.
Δεν είναι αυτή η Αμερική που γνωρίζαμε.
Δεν είναι αυτή η Αμερική που έχει ανάγκη ο πλανήτης.
Και σήμερα, αυτή η Αμερική δεν είναι πλέον η σπουδαιότερη χώρα του κόσμου.
Από τα παιδιά, και τα μάτια της καρδιάς τους, δεν μπορείς να κρυφτείς.
Αςαφιερώσουμε σήμερα λίγο χρόνο για να διαβάσουμε και να νιώσουμε την παγκόσμια προσφυγική εμπειρία.
Η απόσυρση της κυβέρνησης Τραμπ από την επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και η συμπεριφορά και οι δηλώσεις του ίδιου για το χωρισμό χιλιάδων παιδιών από τους γονείς τους, ο κλονισμός της κυβέρνησης Μέρκελ, οι ξενοφοβικές ευρωπαϊκές χώρες και κυβερνήσεις, οι ιλιγγιώδεις δαπάνες εξοπλισμών, οι πόλεμοι και η κατάσταση που επικρατεί στη Μ. Ανατολή και την Αφρική, οι υστερικές εθνικιστικές εξάρσεις στη χώρα μας, χρειάζεται να μας προβληματίσουν περισσότερο, να μας κάνουν πιο υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες απέναντι στην υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Απέναντι στη συμμαχία του κακού και την καταστροφή του πλανήτη και των κοινωνιών μας πρέπει να αντιτάξουμε τη λογική και την ανθρώπινη διάσταση, την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αν δεν το κάνουμε εμείς ποιος περιμένουμε να το κάνει;
Η Βαλένθια ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους εκατοντάδες μετανάστες που βρίσκονται στο Aquarius.
Μια πόλη στην οποία ήδη ζουν 95.000 ξένοι υπήκοοι θα «ανοίξει την αγκαλιά της» για τους κατατρεγμένους.
Αρκετοί ντόπιοι είναι υπερήφανοι για την απόφαση που έλαβαν οι αρχές. Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται ήδη επί ποδός. Οι περισσότεροι από τους μετανάστες θα μεταφερθούν σε άλλες περιοχές. Ωστόσο οι 123 ανήλικοι θα μείνουν στη Βαλένθια.
«Στο κύκλο μου, όλοι εκείνοι με τους οποίους μίλησα είναι υπέρ της απόφασης των αρχών. Είναι αλήθεια πως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είδα και άλλες απόψεις, ανθρώπων που είναι κάθετα αντίθετοι. Είναι όμως η μειονότητα», ανέφερε ένας κάτοικος της πόλης.
Από το 2015 οι τοπικές αρχές είχαν εκφράσει την πρόθεση να φιλοξενήσουν πρόσφυγες και είχαν καταθέσει σχετικό πλάνο.
Ο δήμαρχος της πόλης Χοάν Ριμπό εξηγεί:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να τιμήσει τις δεσμεύσεις της. Πρέπει να τηρεί τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Η άρνηση να αποδεχτείς πρόσφυγες σε ένα λιμάνι αντίκειται στις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί και οι χώρες αυτές το γνωρίζουν καλά αυτό. Εμείς θέλουμε να το κάνουμε, γιατί η Βαλένθια είναι μια πόλη αλληλεγγύης.»
Το λιμάνι της Βαλένθια είναι εκείνο με τη μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα στη Μεσόγειο. Τώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια ακόμα διαφορετική πρόκληση.
Ο ανταποκριτής του euronews, Κάρλος Μαρλάσκα, μεταδίδει:
«Οι αρμόδιοι διαβεβαιώνουν πως τα μέσα επαρκούν αν και παραδέχονται πως δεν είναι συνηθισμένοι στην υποδοχή προσφύγων. Ήδη έχουν απευθύνει πρόσκληση σε εθελοντές από όλη τη χώρα για την παροχή βοήθειας. Οι εργασίες πάντως είναι πυρετώδεις και αναμένεται να ενταθούν μέχρι την άφιξη του πλοίου».
Παρά την καταστροφή της ξηρασίας - η nestlé αντλεί 50.000 λίτρα την ώρα νερό από το έδαφος της Αιθιοπίας και χτίζει τη βιομηχανία γαλακτοκομικών προϊόντων
Σύμφωνα με τον wateraid, 42 εκατομμύρια αιθίοπες δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό. Η εποχή των βροχών είναι δύσκολη για τους ανθρώπους στην Ανατολική Αφρική. Σε αρκετές αφρικανικές χώρες, τα ηνωμένα έθνη προειδοποίησαν ενάντια σε " μαζική εξαφάνιση η χειρότερη ξηρασία στην Ανατολική Αφρική εδώ και πέντε δεκαετίες. Η συνεχιζόμενη ξηρασία οδήγησε σε σημαντική καλλιέργεια. 20 εκατομμύρια άνθρωποι απειλούνται έντονα από την ύπαρξή τους. Εκτός από τους γέρους, τα μωρά και τα μικρά παιδιά απειλούνται από την πείνα. Στην Αιθιοπία, περίπου 5,6 εκατομμύρια άνθρωποι βασίζονται σε ενισχύσεις σύμφωνα με τα ηνωμένα έθνη.
Μετά την παγκόσμια επιχείρηση τροφίμων, υγείας και ευεξίας, η nestlé ανακοίνωσε τον Μάιο του 2016 ότι η κόρη της nestlé, η nestlé waters, ίδρυσε μια κοινή επιχείρηση επιχειρήσεων στην Αιθιοπία μαζί με τους ιδιοκτήτες του τοπικού συσκευαστή Αβησσυνία springs, η nestlé συμπληρώνει την παραγωγή του γάλακτος και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Εκτός από την εξαγωγή διαφόρων προϊόντων στην Αιθιοπία, η nestle αγοράζει επίσης premium καφέ από την Αιθιοπία,fanabc.com
Επιπλέον, η nestlé επιδοτείται από το ελβετικό κράτος για την εξαγωγή ισχυρού αποκορυφωμένου γάλακτος σε σκόνη. Χάρη στον "νόμο περί σοκολάτας", ο οποίος αποσκοπεί στην προώθηση της εξαγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων, η nestlé λαμβάνει περίπου 25 εκατομμύρια φράγκα ετησίως.
Όπως αναφέρει ο φύλακας, τα τελευταία δέκα χρόνια, η πόλη oromia έχει προσελκύσει πολλούς ξένους επενδυτές και ομάδες που χρειάζονται επίσης νερό: έχουν προκύψει ένα κινέζικο βυρσοδεψείο, stahlmühlen, εργοστάσια νερού και ξενοδοχεία. Τα υπόγεια ύδατα είναι βαθιά, έως και 800 μέτρα πρέπει να ξεπεραστούν μέχρι τις φυσαλίδες του νερού. Κοστίζει πολλά χρήματα για να επενδύσεις μεγάλες εταιρείες για να χτίσουν τα δικά τους πηγάδια και επίσης περασμένα νερά, τα οποία δεν είναι πλέον διαθέσιμα στον πληθυσμό.
Οι κάτοικοι της περιοχής πρέπει να πηγαίνουν στο sululta μέσω δημόσιων μεταφορών ή να περπατούν μακριά για να πάνε στο νερό. Υπάρχει μια βρύση που χτίστηκε από το πετρέλαιο του Σουδάν. Όταν οι άνθρωποι φτάνουν σε αυτό το νερό, πρέπει να ταξινομούνται στις μεγάλες ουρές των ανθρώπων που περιμένουν.
Στο τέλος της πόλης υπάρχει επίσης μια βρύση στην οποία οι κάτοικοι προμηθεύουν νερό. Η ομάδα δερμάτινων προϊόντων Κίνας-Αφρικής παρείχε αυτή τη βρύση. Ωστόσο, το βυρσοδεψείο κατηγορείται επίσης για μόλυνση του νερού στην περιοχή με το βυρσοδεψείο. 50 στρατιώτες της Αιθιοπίας παρακολουθούν την κατάσταση ασφαλείας εδώ, διότι στην περιοχή οι άνθρωποι είναι πολύ θυμωμένοι. Στην Αιθιοπία, όλο και περισσότερες ξένες εταιρείες είναι, και δεν έχει μείνει τίποτα για τους ντόπιους - λιμοκτονούν! (πηγή ο φύλακας).
Ανείσαι άρρωστος σε κρίσιμη κατάσταση – με καρκίνο για παράδειγμα – δεν υπάρχει χημειοθεραπεία για σένα. Αν δε μπορείς να φύγεις από τη χώρα για θεραπεία απλώς μένεις και αργοπεθαίνεις μέσα σε τρομερούς πόνους. Οι βικτωριανές αρρώστειες επιστρέφουν – η πολυομελίτιδα, ο τύφος και η χολέρα. Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους πολύ άρρωστους, που τελευταία φορά που τους είδες πριν τον πόλεμο, ήταν καλά στην υγεία τους. Ακούς έναν συνεχόμενο βήχα. Όλοι βήχουν – από τη σκόνη των κατεστραμμένων κτιρίων, από τις αρρώστιες, από το κρύο.
Όσο για τον παλιό σου κόσμο, εξαφανίζεται σαν καπνός από τα τσιγάρα που δεν μπορείς να αγοράσεις πια. Πού είναι οι πιο κοντινοί σου φίλοι; Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι πέθαναν. Οι λίγοι που έχουν μείνει δεν έχουν πια τίποτα καινούριο να πουν. Δεν μπορείς να πας στα σπίτια τους, γιατί ο δρόμος είναι κλειστός από τους σταθμούς ελέγχων. Ή, ελεύθεροι σκοπευτές σε πυροβολούν όταν βγαίνεις από το σπίτι σου οπότε τρέχεις γρήγορα πίσω, σαν καβούρας που υποχωρεί μέσα στο κέλυφος του[…]
Ο πόλεμος είναι κάπως έτσι. Αλλά επεκτείνει το παζλ υπέρβασης μιας «κανονικής» ανθρωπινότητας και με άλλα κομμάτια…
«Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε και της άγγιξα το χέρι για να τη χαιρετήσω, εκείνη δείλιασε. Έμοιαζε διαλυμένη, ευάλωτη. Δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη βιασμός. Αλλά μετά από λίγο κι ενώ καθόταν ήσυχα, έβλεπες το πρόσωπο της να άλλαζει, περνώντας από εκατομμυρια συναισθήματα. Να περνάει από τη θλιψη στον πόνο, μετά να ακολουθεί ο χείμαρρος των αναμνήσεων και τελικά να έρχεται η αποστροφή. Μου μίλησε για τη μέρα που έφεραν έναν άντρα κρατούμενο και την ανάγκασαν να βλέπει να τον σοδομίζουν μπροστά της. Όσο μιλούσε, η φωνή της έσβηνε, ανοιγοκλείνοντας μηχανικά τα χέρια της, κρατώντας σφιχτά τα λουριά της τσάντας της. Έβαλε τα κλάματα. Πολύ γρήγορα το κλάμα μετατράπηκε σε λυγμούς.
“Τα πράγματα που είδα…τα πράγματα που είδα…” ξεστομίζει. “Δεν αντέχεται να εξηγήσω τι είδα…δε μπορώ να ξεχάσω τι είδα…έναν άλλο κρατούμενο να βιάζεται…έναν άντρα να βιάζεται. Το άκουσα…Το είδα…Ξέρεις τι είναι να ακούς έναν άντρα να κλαίει;”
Σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα που καθόταν, ακούμπησε το χέρι στο στόμα και έτρεξε στο κοντινότερο μπάνιο. Άνοιξε τη βρύση και ξεκίνησε να ξερνάει.
Η φίλη της που είχε έρθει μαζί ήταν έτοιμη κι αυτή να βάλει τα κλάματα.
“Ναι, η Νάντα βιάστηκε” μου λέει. “Αλλά δεν μπορεί να το παραδεχτεί, ούτε καν στον εαυτό της”.
Το βιβλίο της Janine di Giovanni είναι μια συνεχής “ξενάγηση” σε περιστατικά που επισημαίνουν με πόσους διαφορετικούς τρόπους διακόπτεται η “φυσιολογική” ζωή, η κανονικότητα-όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα από μας-από έναν πόλεμο:“Αλλά όλο αυτό το έχω ξαναδεί. Η ταχύτητα με την οποία η ζωή που ήξερες μέχρι χτες διαλύεται, είναι σαρωτική. Το νερό σταμάτησε να τρέχει, οι βρύσες στέγνωσαν, οι τράπεζες έφυγαν και ένας ελεύθερος σκοπευτής σκοτώνει τον αδελφό σου. Αλλά αυτό που δεν περιμένεις είναι να εξαφανίζονται επίσης τα καθημερινά πράγματα, αυτά που θεωρείς δεδομένα στη ζωή. Ο σκουπιδιάρης δεν έρχεται πια γιατί δεν λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Οι νοσοκόμες που παίρνουν αίμα εξαφανίζονται γιατί τα νοσοκομεία βομβαρδίζονται. Η καθημερινή σου εφημερίδα, το μέρος που πίνεις καφέ, και – τελικά – κάθε κομμάτι από αυτό που γνωρίζεις ως κανονικότητα, εξαφανίζεται.
Αυτό που λαχταράς πιο πολύ από οτιδήποτε είναι να επιστρέψει η κανονικότητα. Η απλή απόλαυση του να πηγαίνεις σε ένα μαγαζί να αγοράσεις μήλα. Να καπνίσεις με νωθρότητα ένα τσιγάρο σε μια καφετέρια[…]
Στόχος και ουσία της αφήγησής της δεν είναι να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει στη Συρία αλλά τι ακριβώς σημαίνει μια πολεμική σύρραξη τέτοιου μεγέθους για τους ανθρώπους που τη βιώνουν. Μοιραία λοιπόν, οι δραματικές εξάρσεις χαρακτηρίζουν την ουσία της αφήγησής της η οποία, πρέπει να σημειωθεί, εδράζεται σε γεγονότα του 2012. Ισως, η κλιμάκωση όλων αυτών που φτάνει μέχρι τις μέρες μας μπορεί να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε, από τη θέση του αναγνώστη-ευτυχώς- τη μεταμόρφωση ή, μάλλον, την παραμόρφωση μιας χώρας οι εναπομείναντες κάτοικοι της οποίας διανύουν τον έκτο χρόνο εμπόλεμης “ζωής”.
Δεν γνωρίζουμε φυσικά τη Νάντα, τον Χουσεϊν, τον Μοχάμεντ, τις ζωές και τις δράσεις των οποίων σ΄αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς περιγράφει η συγγραφέας αλλά, όποιος θέλει να δει τις μορφές, να “συνομιλήσει” με τις εμπειρίες τους μπορεί να δει το ντοκυμαντέρ “ 7 Days in Syria” που έχει σκηνοθετήσει ο Robert Rippberger. Εκεί ζωντανεύουν-πόσο ειρωνικό φαίνεται το ρήμα «ζωντανεύω»-κάποιες από τις εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές αλλά και αρκετοί άλλοι από αυτούς που κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους για τη δημιουργία του βιβλίου.
«Ζωντανεύουν» επίσης οι νεκροί δημοσιογράφοι Steven Sotloff (περιοδικό TIME) και James Foley οι οποίοι αποκεφαλίστηκαν απο τον ISIS, η αγωνία των συναδέλφων τους τη μέρα που αντιλαμβάνονται την εξαφάνισή τους, η άγνωστη-μέχρι στιγμής-μοίρα του επίσης δημοσιογράφου, John Cantlie.
Για δες! Ηταν όλοι άνθρωποι σαν κι εμάς. Αλλά αυτοί, όσοι ζουν, θυμούνται ακόμα το τελευταίο τους κανονικό πρωινό…
~~~~~~~~~~~
Η Janine di Giovanni είναι τακτική συνεργάτιδα των εφημερίδων New York Times και Guardian αλλά και του The New York Review of Books. Είναι πρώην αρχισυντάκτρια τουNewsweekσε θέματα Μέσης Ανατολής. Έχει καλύψει πολέμους και ανθρωπιστικές κρίσεις στη Βοσνία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σιέρα Λεόνε, στη Λιβερία, στην Τσετσενία, στη Σομαλία, στη Λιβύη και στο Ανατολικό Τιμόρ.
